Rozdział 13 "Jesteśmy jak śnieg w sierpniu - nieosiągalni, ale możliwi.."

 OGŁOSZENIA PARAFIALNE!


*NIE ZAWIESZAM.
MOŻE WIECIE, MOŻE NIE... ZAWIESIŁAM DWA POZOSTAŁEM BLOGI, ALE TEGO NIE MOGĘ...
NO PO PROSTU NIE MOGĘ!
OLI ZAPEWNE BY SIĘ TO NIE SPODOBAŁO, A POZA TYM TO MÓJ PIERWSZY BLOG, SENTYMENTY, 4 OPOWIADANIA, ITP...
DZIĘKUJĘ ZA WSPARCIE!
I WIDZICIE ... DA SIĘ SKOMENTOWAĆ... xD
DZIĘKUJĘ <333

Koniecznie włączcie to!

KLIKU, KLIKU,  Zakochałam się w tej piosence.

ZAPRASZAM NA ROZDZIAŁ : (komentujcie)

DEDYKUJĘ ROZDZIAŁ : 
Mrs.M.
Anutek (nie strasz)
Tynka.
Kaśka. xoxo.
LoveMusic  
Disgusting . ♰
Weronika Kowalska

i innych anonimów, które się nie podpisały...


<3
----------------------------------------------

Soczysty pocałunek, moc, która w nim jest zawarta. Przekazanie uczuć, które w nas drzemią. Pokazanie naszej miłości. Taniec języków, plątanina oddechów...

Pocałunek wieków.

- Kocham Cię. - po raz kolejny tego wieczoru otrzymałam soczystego buziaka.
- Ja ciebie bardziej, Malinko. - mruknęłam i poczochrałam go po włosach.
Rzucił się na mnie i zaczął łaskotać.. O tak, z Malikiem nie wygracie.
- Prze... Przes.. Przestań! - krzyczałam przez śmiech.
Jego dłonie schodziły coraz niżej, łaskotał mnie po brzuchu...
Dobrze wie że tego nie cierpię!
- Malik do cholery! - warknęłam.
- Moja księżniczka się gniewa? - zrobił minę zbitego psa, nie co na mnie zadziała.
- Skądże znowu. - machnęłam ręką i pocałowałam go.
Jeździł dłońmi po moim brzuchu, zatapiając się w moich ustach, łapczywie nabierał oddechu nie zaprzestając pocałunków.
Padliśmy na sofę i wtuliliśmy się w nasze rozgrzane ciała.
- Ucieknijmy. - wypaliłam.
- Co? - zdziwił się.
- Ucieknijmy, tam gdzie będzie nam dobrze. Gdzie będziesz tylko ty i ja. My. - wytłumaczyłam.
- Słodka jesteś, wiesz? - zaśmiał się. - Ale Twoi rodzice, zabiliby mnie. - spoważniał.
- Obroniłabym Cię. - uśmiechnęłam się zalotnie.
- Już to widzę. - mruknął zgryźliwie.
- Nie wierzysz we mnie?! - oburzyłam się.
Zatkał mi usta soczystym całusem. Chciał żebym się zamknęła <3
Odepchnęłam go od siebie i poruszyłam poważnijesze tematy.
- A co z paparazzi, twoja pracą, koncertami... Chłopakami... Paul'em? - wyliczałam.

 Kto powiedział, że będzie łatwo? Będzie cholernie trudno, 

 ale miłość przezwycięży wszystko, czyż nie?

- Nie wiedzą. A paparazzi...? Nie wyłapują wszystkiego co robię, a poza tym musimy być ostrożni. - rozmyślał. - Paul, uznałby że to zaszkodzi karierze, ale nim się nie przejmuję. - zakończył.

- Wiesz, że prędzej czy później się dowiedzą? - zapytałam.

- Za 3 lata, kiedy skończysz 18, powiemy im i uciekniemy. Będziesz pełnoletnia, nie będą  mogli mieć nic przeciwko. - uznał.

Serce podeszło mi do gardła.

- Wytrzymasz ze mną 3 lata?! - zapytałam.

- A nawet i dłużej... - dokończył. - Do końca życia.

- Ale... No wiesz ty... Jesteś dorosły, potrzebujesz kogoś... Kto będzie dla Ciebie ... odpowiedni... Ja... Nie.... - jąkałam się.

- Chodzi Ci o moje "potrzeby"? - zapytał.

Pokiwałąm głową zgodnie z prawdą.

-Nie każdy facet potrzenuje seksu do szczęścia. - zaśmiał się.

- Ale... Ty... Nie wytrzymasz! - warknęłam zdesperowana.

- 15 lat to nie tak mało... - poruszał brwiami. - ... Jak Niall wytrzymuje, to i ja wytrzymam. 

Popatrzyłam na niego jak na idiotę.

- Niall to mój kumpel... Jego rodzina ma pewną tradycję. Członkowie jego rodziny nie współżyją przed ślubem. Czekają z tym aż znajda kogoś wyjątkowego... - wyjaśnił.

- Aha... - pokiwałam głową. - Zayn, dlaczego ja? - zmieniłam temat.

- Co? - zdziwił się.

- Dlaczego wybrałeś mnie. Taką małolatę, kiedy możesz mieć każdą. - wytłumaczyłam.

- Jesteś wyjątkowa. - Mruknął i zatopił się w moich ustach.

Miłość nie ma własnej definicji.

 Miłość jest wyjątkowa i każdy interpretuje ją na swój sposób.

Kocham go. Kocham go całym swoim sercem. Jest dla mnie najważniejszy. Jest jedynym dobrem, które mnie w życiu spotkało. Przy nim czuję się bezpieczna, mogę być sobą.  - Zdejmuję maskę.

- Od czasu tego wypadku, jesteś smutna... Co mam zrobić żeby cię uszczęśliwić? - zapytał.

- Po prostu mnie kochaj.. - mruknęłam.

Wziął w dłoń moją rękę i przyłożył ją na swoim sercu.

- Tu zawsze będzie miejsce dla Ciebie. - pocałował mnie.

Samotność jest najgorszą chorobą ludzkości.

Ty mnie właśnie uleczyłeś.

- Dziękuję.  ponownie zatopiłam si w jego ustach.

- To ja dziękuję, że mnie kochasz. - uśmiechnął się życzliwie.

Byliśmy szczęśliwi, ale nie wiedzieliśmy co spotka nas jutro? Może to już koniec naszej radości!?

------------------------------------

Przepraszam, ale musi być krótki...

Chcę was potrzymać w niepewności.

Amen.