środa, 12 grudnia 2012
Rozdział 16 "Chciałabym umieć wierzyć..."
*Amy*
Czas wracać... Czy chcemy? Czy chcemmy wrócić do chorej rzeczywistości, życia, problemów..? Nie. Co było powodem ucieczki? Przerażenie? ... Możliwości było wiele, ale odpowiedź tylko jedna - próba uporania się z problemami. Chcieliśmy wreszcie żyć własnym życiem... Według własnego wzoru, odbijając włsne wzory w naszej historii... Podjeliśmy trudną decyzję - prawdopodobnie najważniejszą w naszym życiu.. ******
Z głośnym hukiem odłożyłam (rzuciłam!) torbą o ziemię. Ojciec powinien usłyszeć, że jestem już w domu.. Do kolacji zostało kilkanaście minut, jednak mi nigdzie się nie spieszyło. Chciałam uniknąć spotkania z kochanką taty... Ubrałam leginsy i długą bluzkę z mmo. Z tego co wiem, właśnie w tej chwili goście zawitali od progu. "Anne i jej syn..." - te słowa dudniły w mojej głowie. Nadal uważam że to chory sen a po obudzeniu się nawrzeszcze na mamę i ucieknę do Zayna... Ale teraz ojciec omija mnie szerokim łukiem - ignoruje mnie... A mama? Jej tu nie ma. Wyjechała i zostawiła mnie... ***** <
Powoli kroczyłam po schodach, stawiając nogi na stopniach i ledwo utrzymując równowagę trzymałam się barierki. W głowie miałam ogromny mentlik... Zejść ? Czy nie ...? Przejżałam na oczy i dumnie dodając sobie w duchu otuchy szłam dalej . "Dasz radę..." -powtarzałam sobie. Przygryzłam wargę i przekroczyłam próg jadalni... Wszystkie, tzn. ojca i Anne, rozmowy ucichły. Mój przerażony wzrok skupił się na Harrym.... Ten jednak nie był zdziwiony... Ale ... Wściekły? "To dlatego mnie nie... Akceptował" . Ojciec odrazu zabrał głos.
- Amy.. To Anne. Twoja przyszła macocha.. Moja narzeczona. - przedstawił. - Jaka tam macocha?! Mów mi 'mamo'. - podała mi rękę. Popatrzyłam na nią pogardliwie i wyśmiałam jej gest. - Mam matkę. - odpowiedziałam zgryźliwie. Usiadłam na przeciwko lokatego i z wyrzutem spojrzałam na ojca. Ten jednak był zajęty Anne. "Narzeczona?! Ile to już trwa?!" . Napotkałam wścipski wzrok Harrego na sobie. - Witaj... Siostrzyczko. - walnął ręką w stół. - Nic nie jest pewne! - krzyknęłam. "Ja jego siostrą przyrodnią?! Next joke please" . Popatrzyłam w jego załzawione oczy. - Ja też mam uczucia... Myślisz że mi się to podoba?! - wybuchł a po jego policzkach spłynęły łzy. - Zniszczyliście moją rodzinę. - zwróciłam się do Anne i Harrego.- NIENAWIDZĘ WAS! - krzyknęłam. "Zayn. Świetnych masz przyjaciół. " *****
Upadłam wściekła na łóżko i zwyczajnie zaczęłam płakać .
Poznznie Zayna, spotkanie z nim.. Próba gwałtu... Załamanie, próba samobójstwa, pomoc Zayna, szpital, policja, buntowanie się, druga próba gwałtu, pomoc Zayna, miłość, brak akceptacji, uczieczka, rozwód...
O ironio! Brzmi niemożliwie, ale to moje życie... Moje chore życie... Jedyne co mnie przy nim trzyma to.. Zayn.
###############
Przepraszam za błędy... Dawno mnie nie było... Za to też przepraszam;) Rozdział krótki,bo krótki ale jest..xx Mam nadzieję że wszystko stało sie jasne po akcji z Harrym.. Komentujcie!
sobota, 24 listopada 2012
Rozdział 15 "Od dzisiaj zawsze kiedy będzie Ci źle, przyjedziesz ze mną tutaj. Do miejsca, które już na zawsze będzie naszym prywatynm azylem."
Dziękuję za tyle motywujących komentarzy i .... przeszło 13,300 wyświetleń!
Wyobrażacie sobie, że aż tylu was tu było!?
Cztery opowiadania... Największy sentyment mam chyba do tego pierwszego, ale wtedy nie mogłam zdecydować się kogo wybrać... :P
Jestem z nas (tak nas, bo bloga tworzą również czytelnicy) dumna!
Dziękuję!
---------------------------------------
*Amy*
MUSISZ WŁĄCZYĆ TO!!!
Drżącymi rękami dotknęłam zielonej słuchawki i przyłożyłam telefon do ucha. Bałam się ... konsekwencji.
- Halo? - zapytałam wstrzymując oddech.
- Amy..? - usłyszałam drżący głos mojego taty... - Proszę Cię... Przyjedź... - ledwo powstrzymywał łzy.
Przestraszyłam się. Mimo wszystko zrobiło mi się go żal.
- Już jadę. - mruknęłam do telefonu i szybo się rozłączyłam.
Zayn popatrzył na mnie pytającym wzrokiem.
- Musisz zawieść mnie do domu. Coś się stało... - wytłumaczyłam i wstałam ze schodów.
- Na pewno dobrze się już czujesz? - zapytał zatroskany.
- Tak. Sprawę z tym facetem załatwimy później... Wiesz, że ja jego nawet nie rozpoznam. - wytłumaczyłam.
- A Hazz? - poruszył temat sprzed kilku minut.
- Nie jest jakimś zboczeńcem, tak? - zapytałam. - Wytrzymam... - odpowiedziałam niepewnie.
**
Wyszłam z pojazdu zostawiając
Bałam się co ma mi do powiedzenia tata. Bałam się? Byłam przerażona!
Chwyciłam za klamkę i uginając ją popchnęłąm drzwi.
- Córcia? Amy.... Chodź, musimy porozmawiać. - mruknął tata.
Usiadłam zdezorientowana na sofie obok ojca i przyglądałam mu sę.
Był zdenerwowany, ale... wesoły? Nie, to złe określenie - obojętny.
- W życiu tak bywa, że rodzice się rozchodzą... Ja i Twoja mam postanowiliśmy... Zrobić sobie przerwę. - nabrał głośno powietrza. - Zamieszkasz ze mną i z moją partnerką. - zakończył.
- Zdradziłeś mamę!? - wykrzyczałam.
- Nie to nie tak... My oboje... - jąkał się.
- Obydwoje się zdradzaliście!? Nawzajem!? - warknęłąm. - Żal mi was..
- Nie... Razem zadecydowaliśmy, że to już koniec... Mam wyjechała... - mruknął.
- Gdzie!?.
- Do Irlandii. Mamy tam rodzinę... Ona musi odpocząć. - wyjaśnił.
- Ode mnie!? Dlaczego mnie nie zabrała!? - krzyknęłam.
- Ustaliliśmy, że zostaniesz ze mną. - machnął ręką. - Jutro wieczorem poznasz moją partnerkę. - wstał z sofy i podszedł do barku.
- W ogóle się tym nie przejmujesz. Chciałęś się rozstac z mamą. - wysyczałam przez zęby.
- Podjęliśmy taką decyzję. - mruknął. - Koniec rozmowy. - dodał.
Wybiegłam z domu. Nie było mi przykro. Ta sytuacja okazała jaka jestem "ważna" dla własnej matki. Byłam zła.
Wsadłam do samochodu Zayn i krzyknęłam.
-Jedź! Jedź stąd! - nie wytrzymałam.. po moich policzkach spłynęły łzy. - Jak najdalej stąd! - wrzeszczałam. Wpadłam w furię.
Z piskiem opon ruszył spod domu i pojechał przed siebie.
Nie miał zamiaru spuścić nogi z gazu. Był tak samo zdenerwowany jak ja, mimo, że nie wiedział co się stało , czuł, że oś jest nie tak.
TERAZ MUSISZ WŁĄCZYĆ TO! IDEALNIE PASUJĘ!
Pedał przyciśnięty do samej podłogi, zawrotna prędkość, łamanie zasad. Nie chodzi tu o te drogowe, o te prawne. Chodzi tu o zmierzeniu się z zakazem, spojrzeć mu w oczy i napluć w twarz - żyć własnym życiem.
Łamiemy wszystkie zasady, zakazy, przeciwieństwa - żyjemy.
Robimy to dla nas, dla naszego szczęścia - żyjemy.
- Kocham Cię. - chwyciłam go za rękę.
- Ja Ciebie bardziej... - ścisnął moją dłoń po czym gwałtownie ją puścił i zmienił bieg - na szybszy.
Przyspieszył jeszcze bardziej i wgiął się w fotel. Szybka jazda sprawiała nam frajdę - uciekaliśmy od problemów.
Jesteśmy młodzi, możemy robić co nam się żywnie podoba - bo mamy siebie.
Przyspieszył jeszcze bardziej, o ile było to możliwe.
Jechaliśmy po pustej ekspresówce, w okół nie było aut. Nie wiedzieliśmy gdzie jedziemy, chcieliśmy odpocząć od rzeczywistości, chociażby na kilka godzin - do jutrzejszej kolacji.
Zayn gwałtownie zwolnił. Zjechał na poboczną drogę prowadzącą przez łąkę.
Jego range rover bez zbędnych trudności dostał się w upragnione miejsce.
- Wysiadaj. - mruknął uśmiechając się pod nosem.
Spełniłam jego prośbę i wysiadłam z samochodu.
Już po chwili staliśmy obok siebie na skarpie. Delikatne wzniesienie idealnie komponowało się z gwałtownym spadem w dół. Na przeciwko nas widniały dwie góry. Obydwie były różnych wysokości. Z jednej strony opadały z drugiej wręcz przeciwnie.
- To dla Ciebie. Będziemy jak te góry. Wznosić się i upadać, ale zawsze razem. - mruknął i dyskretnie chwycił mnie za rękę.
Łzy spłynęły po moim policzku. Wzruszyłam się. Zayn "bad boy" właśnie powiedział mi najpiękniejsze słowa jakie tylko mogłam sobie wymarzyć.
Nasze cienie skrzyżowały się ze sobą, dopełniając się idealnie. Byliśmy tak blisko.
Zayn wziął mnie za rękę, tym razem bardziej stanowczo i przytulił do siebie.
Położyłam ręce na jego klatce piersiowej i popatrzyłam w oczy.
Wiedziałam, że ta magiczna chwila nie potrwa długo, że musimy już wracać, ale to się teraz nie liczyło.
Zatopiłam się w jego ustach, czułam motylki w brzuchu.
"Odkleiliśmy" się od siebie. Położyłam głowę w zagłębieniu jego szyi. Był o wiele wyższy co sprawiało pozory bezpieczeństwa - tak właśnie było - bezpiecznie.
Kołysaliśmy się w rytm bicia naszych serc. Było idealnie.
Jego głowa spoczywała na mojej. '
Nagle poczułam coś mokrego spływającego po moim czole. Uchyliłam głowę i spojrzałam w oczy Zayna. Płakał. Nie mogłam w to uwierzyć. Chyba zauważył, że mu się przyglądam bo automatycznie spojrzał w moje tęczówki.
- Tak się cieszę, że Cie mam... - mruknął i zatopił się w moich ustach.
--------------------------
Taka chwila oderwania się od rzeczywistości. - Miłość <333
Wyobrażacie sobie, że aż tylu was tu było!?
Cztery opowiadania... Największy sentyment mam chyba do tego pierwszego, ale wtedy nie mogłam zdecydować się kogo wybrać... :P
Jestem z nas (tak nas, bo bloga tworzą również czytelnicy) dumna!
Dziękuję!
---------------------------------------
*Amy*
MUSISZ WŁĄCZYĆ TO!!!
Drżącymi rękami dotknęłam zielonej słuchawki i przyłożyłam telefon do ucha. Bałam się ... konsekwencji.
- Halo? - zapytałam wstrzymując oddech.
- Amy..? - usłyszałam drżący głos mojego taty... - Proszę Cię... Przyjedź... - ledwo powstrzymywał łzy.
Przestraszyłam się. Mimo wszystko zrobiło mi się go żal.
- Już jadę. - mruknęłam do telefonu i szybo się rozłączyłam.
Zayn popatrzył na mnie pytającym wzrokiem.
- Musisz zawieść mnie do domu. Coś się stało... - wytłumaczyłam i wstałam ze schodów.
- Na pewno dobrze się już czujesz? - zapytał zatroskany.
- Tak. Sprawę z tym facetem załatwimy później... Wiesz, że ja jego nawet nie rozpoznam. - wytłumaczyłam.
- A Hazz? - poruszył temat sprzed kilku minut.
- Nie jest jakimś zboczeńcem, tak? - zapytałam. - Wytrzymam... - odpowiedziałam niepewnie.
**
Wyszłam z pojazdu zostawiając
Bałam się co ma mi do powiedzenia tata. Bałam się? Byłam przerażona!
Chwyciłam za klamkę i uginając ją popchnęłąm drzwi.
- Córcia? Amy.... Chodź, musimy porozmawiać. - mruknął tata.
Usiadłam zdezorientowana na sofie obok ojca i przyglądałam mu sę.
Był zdenerwowany, ale... wesoły? Nie, to złe określenie - obojętny.
- W życiu tak bywa, że rodzice się rozchodzą... Ja i Twoja mam postanowiliśmy... Zrobić sobie przerwę. - nabrał głośno powietrza. - Zamieszkasz ze mną i z moją partnerką. - zakończył.
- Zdradziłeś mamę!? - wykrzyczałam.
- Nie to nie tak... My oboje... - jąkał się.
- Obydwoje się zdradzaliście!? Nawzajem!? - warknęłąm. - Żal mi was..
- Nie... Razem zadecydowaliśmy, że to już koniec... Mam wyjechała... - mruknął.
- Gdzie!?.
- Do Irlandii. Mamy tam rodzinę... Ona musi odpocząć. - wyjaśnił.
- Ode mnie!? Dlaczego mnie nie zabrała!? - krzyknęłam.
- Ustaliliśmy, że zostaniesz ze mną. - machnął ręką. - Jutro wieczorem poznasz moją partnerkę. - wstał z sofy i podszedł do barku.
- W ogóle się tym nie przejmujesz. Chciałęś się rozstac z mamą. - wysyczałam przez zęby.
- Podjęliśmy taką decyzję. - mruknął. - Koniec rozmowy. - dodał.
Wybiegłam z domu. Nie było mi przykro. Ta sytuacja okazała jaka jestem "ważna" dla własnej matki. Byłam zła.
Wsadłam do samochodu Zayn i krzyknęłam.
-Jedź! Jedź stąd! - nie wytrzymałam.. po moich policzkach spłynęły łzy. - Jak najdalej stąd! - wrzeszczałam. Wpadłam w furię.
Z piskiem opon ruszył spod domu i pojechał przed siebie.
Nie miał zamiaru spuścić nogi z gazu. Był tak samo zdenerwowany jak ja, mimo, że nie wiedział co się stało , czuł, że oś jest nie tak.
TERAZ MUSISZ WŁĄCZYĆ TO! IDEALNIE PASUJĘ!
Pedał przyciśnięty do samej podłogi, zawrotna prędkość, łamanie zasad. Nie chodzi tu o te drogowe, o te prawne. Chodzi tu o zmierzeniu się z zakazem, spojrzeć mu w oczy i napluć w twarz - żyć własnym życiem.
Łamiemy wszystkie zasady, zakazy, przeciwieństwa - żyjemy.
Robimy to dla nas, dla naszego szczęścia - żyjemy.
- Kocham Cię. - chwyciłam go za rękę.
- Ja Ciebie bardziej... - ścisnął moją dłoń po czym gwałtownie ją puścił i zmienił bieg - na szybszy.
Przyspieszył jeszcze bardziej i wgiął się w fotel. Szybka jazda sprawiała nam frajdę - uciekaliśmy od problemów.
Jesteśmy młodzi, możemy robić co nam się żywnie podoba - bo mamy siebie.
Przyspieszył jeszcze bardziej, o ile było to możliwe.
Jechaliśmy po pustej ekspresówce, w okół nie było aut. Nie wiedzieliśmy gdzie jedziemy, chcieliśmy odpocząć od rzeczywistości, chociażby na kilka godzin - do jutrzejszej kolacji.
Zayn gwałtownie zwolnił. Zjechał na poboczną drogę prowadzącą przez łąkę.
Jego range rover bez zbędnych trudności dostał się w upragnione miejsce.
- Wysiadaj. - mruknął uśmiechając się pod nosem.
Spełniłam jego prośbę i wysiadłam z samochodu.
Już po chwili staliśmy obok siebie na skarpie. Delikatne wzniesienie idealnie komponowało się z gwałtownym spadem w dół. Na przeciwko nas widniały dwie góry. Obydwie były różnych wysokości. Z jednej strony opadały z drugiej wręcz przeciwnie.
- To dla Ciebie. Będziemy jak te góry. Wznosić się i upadać, ale zawsze razem. - mruknął i dyskretnie chwycił mnie za rękę.
Łzy spłynęły po moim policzku. Wzruszyłam się. Zayn "bad boy" właśnie powiedział mi najpiękniejsze słowa jakie tylko mogłam sobie wymarzyć.
Nasze cienie skrzyżowały się ze sobą, dopełniając się idealnie. Byliśmy tak blisko.
Zayn wziął mnie za rękę, tym razem bardziej stanowczo i przytulił do siebie.
Położyłam ręce na jego klatce piersiowej i popatrzyłam w oczy.
Wiedziałam, że ta magiczna chwila nie potrwa długo, że musimy już wracać, ale to się teraz nie liczyło.
Zatopiłam się w jego ustach, czułam motylki w brzuchu.
"Odkleiliśmy" się od siebie. Położyłam głowę w zagłębieniu jego szyi. Był o wiele wyższy co sprawiało pozory bezpieczeństwa - tak właśnie było - bezpiecznie.
Kołysaliśmy się w rytm bicia naszych serc. Było idealnie.
Jego głowa spoczywała na mojej. '
Nagle poczułam coś mokrego spływającego po moim czole. Uchyliłam głowę i spojrzałam w oczy Zayna. Płakał. Nie mogłam w to uwierzyć. Chyba zauważył, że mu się przyglądam bo automatycznie spojrzał w moje tęczówki.
- Tak się cieszę, że Cie mam... - mruknął i zatopił się w moich ustach.
--------------------------
Taka chwila oderwania się od rzeczywistości. - Miłość <333
wtorek, 20 listopada 2012
Rozdział 14 "Zapomnij o przeszłości, żyj teraźniejrzością, myśl o przyszłości."
Po pierwsze!
Kooooooocham Was ..
Tyleeee Komentarzy!
A teraz prezent: Rozdział... Krótki, bo krótki, ale jest szybciej... XX
(bardzo szybko, bo po 8 dniach!)
Za błędu przepraszam.
Ps. Zmierzch Przed Świtem cz.2 - ZAJEBISTE! Gorąco polecam.. ;)
W tym rozdziale czeka Was niespodziewanka! :3
-------------------------------
Przeszłość buduje naszą teraźniejszość, teraźniejszość przyszłość...
Powiecie "My jesteśmy panami naszego życa", otóż nie. To nami rządzi czas. Podlegamy mu, chodź nie wiemy o tym. To czas wybiera nas.
Czy wierzę w przypadki, które też są zrządzeniem czasu? Nie.
Isnieje tylko przeznaczenie. I na nie podobnie jak na czas nie mamy wpływu.
Żyjemy brnąc dalej w to bagno, podkładając kłody innym.
Czy należy myśleć o przyszłości? Tak.
Każdy nas dotychczasowy wybór jest cząstkom przyszłości. Decyduje o niej.
Gdybym myślała o tym wcześniej za pewne błędów, które popełniam byłoby mniej. .... Nie mówię że w ogóle nie byłoby ich.. Na pewno by były - zawsze są, ale mniejsze.
Zastanawiacie się, o czym ja mówię?
Otóż... Życie jest zbyt krótkie, aby myśleć o przyszłości i rzeszłości.
Każdy poprzedni dzień jest przeszłością, historią...
A każdy następny - przyszłością.
Podsumowując: Na przyszłość mamy małą cząstek decyzji, wpływu, ale na przeszłość nie. Ona już minęła i nie należy się nią przejmować.
Ociężale wstałam z miękkiego łóżka i od razu poczułam silny uścisk na swojej tali. Przetarłam zaspane oczy i ujrzałam pana Malika.
- Malinko... - mruknęłam prosto do ucha Mulata.
- Cukiereczku... - pocałował mnie w czubek nosa.
- Co to było? - podniosłam się do pozycji siedzącej.
- Ale co? - zdziwił się.
- No to... "Cukiereczku" ? - wytłumaczyłam z udawanym obrzydzeniem.
- Okeyyyy.... Ciasteczko ty moje... - zaczął nadawać mi nowe "słodkie" przydomki.
- Nie wygram z Tobą? - warknęłam.
- Nie masz szans... - wstał z łóżka.
- Muszę z tym żyć.... - zaczęłam, ale przerwał mi dzwonek do drzwi.
Malik pokiwał porozumiewawczo głową i zszedł po schodach udając się pod same drzwi.
Zastygłam w bezruchu modląc się, aby nie był to któryś z moich rodziców.
- Yo, Malik co jest? - usłyszałam lekko zachrypnięty, męski głos.
- Siema stary... Jak tam? - drugi nieznajomy głos, tym razem bardziej zachrypnięty, trochę bardziej piskliwy.
- Masz coś do jedzenia? - tym razem, był to ktoś z niezwykłym akcentem...
- Niall zachowuj się! A gdzie powitanie?! - poprawił go, donośnym, męskim i stanowczym głosem, ostatnia osoba.
- Ta, ta... Siema, jak tam zapasy? Lodówka pełna? - zaśmiałam się z tonu tego chłopaka.
Daje sobie rękę uciąć, że któryś z nich mnie usłyszał. Na chwilę cały dom opanowała niezwykła cisza. Słyszałam swój szybki oddech i bicie serca. Zastygłam w bezruchu.
- Balanga? Paul dał nam dwa dni wolnego! - na dole rozległy się wrzaski szczęścia.
Usłyszałam kroki. Szybko wpadłam pod łóżko i ani mi się śniło spod niego wychodzić.
- Pssst... Amy? - usłyszałam szept Zayna.
Wyszłam powoli z kryjówki i z przerażeniem wymalowanym na twarzy patrzyłam w jego tęczówki.
- Spoko... powiemy im. - uśmiechnął się pokrzepiająco.
Odwzajemniłąm ten gest i zatopiłam w jego ustach. Byłam niższa, co sprawiało, że musiałam stanąć na palcach i oprzeć ręce na jego klacie.
Czułam jak szatyn uśmiecha się przez pocałunek, ale nie miałam zamiaru przerywać :)
Nagle, drzwi do pokoju uchyliły się, a ja mogłam zobaczyć w oczach Zayn'a kto do neigo wszedł.
Burza loków...
- A... Y... Ouuuu... - chłopak wydał z siebie coś, czego nie byłam w stanie określić.
Uszczypnęłam Malika, aby wreszcie się otrząsnął i powiedział coś.
- Ou.. Harry! - "sztuczny uśmiech" .
- Kto... Co... Kto... to, jest? - jąkał się.
- ... - nie usłyszał odpowiedzi i czym prędzej zbiegł na dół.
Przerażeni spojrzeliśmy na siebie i otworzyliśmy szerzej oczy.
Serce łomotało mi w piersi, nie wiedziałam co zrobić.
Ten chłopak, tzn. Harry - pobiegł, ewidentnie wszystkim rozpowiedzieć o tym co zobaczył w pokoju. Nie mógł tego zobaczyć! Zayn może mieć problemy!
- Pogadamy z nimi? - odezwał się wreszcie.
- Taaa... - mruknęłam i chwyciłam go za rękę.
Mulat zacisnął ją mocniej dodając mi otuchy, po czym otworzył drzwi i wyszedł ze mną na korytarz.
W salonie wszyscy mieli grobowe miny.
Bałam się jak zareagują na wieść, że ich kumpel z zespołu umawia się z dziewczyną młodszą prawie o 5 lat. Niby różnica wieku zanika z czasem, ale teraz jest to widać.
Ja - taka małolata i on - wieka gwiazda - młody mężczyzna, prawie 20 lat.
Mina krótko ściętego, ciemnego blondyna nie wróżyła niczego dobrego, podobnie jak wyraz twarzy chłopaka z szelkami i grzywką postawioną na gumie fryzjerskiej. Co mogli powiedzieć "Cześć jestem kumplem Zayna, a ty to Amy? Ile masz lat? ... A no tak, przecież 15" ??
Brzmi tandetnie w moim umyśle, a co dopiero z ich ust!?
- No to ten... - odchrząknął Malik. - Bo.. To jest Amy, moja dziewczyna, Amy to moi przyjaciele z zespołu - Harry, Liam, Louis, Niall. - wyklepał jak mantrę.
Zdziwiam się zawrotną prędkością tej regułki, ale puściłam to mimo uszu.
Zayn posłał mi wymowne spojrzenie.
- Idę nalać soku. - próbowałam się uśmiechnąć, ale za pewne wyszedł z tego niezły grymas twarzy.
Weszłam do kuchni i wyciągnęłam z szafki szklanki. Z tego co obliczyłam - potrzebowałam ich 6.
Niestety, lub stty, nie zamknęłam drzwi i usłyszałam coś czego usłyszeć nie powinnam.
- Niezła, ale młoda... - mruknął, jak zdążyłam zauważyć Harry.
- Przynajmniej nie stara... - wyśmiał go Mulat.
- Ile ma? 13? - zadrwił Lou.
- Nie znacie jej! - warknął ponownie Zayn.
- Dajcie mu dojść do słowa, Malik ma racje, nie znamy jej... - sprostował Liam.
- Poznałem ją na necie... I... Kocham ją! - mądre wytłumaczenie.
- Mi się podoba... - wypalił blondyn.
Malina spiorunował go wzrokiem i popatrzył wyczekująco na Harrego.
- Dziwka... - podsumował. Serce stanęło mi w miejscu. To słowo obijało mi się o uszy, jeszcze kilka razy, zanim doszło do mnie co powiedział. - Chce Twojej kasy... Przecież... Taka małolata nie wie co to miłość.. - tłumaczył, ale ja nie dałam rady tego słuchać.
- Wiem co to miłość gnoju... - warknęłam. - Wiem też co to szacunek i nie obrabiam dupy ludziom za ich plecami... Ale co ty o tym wiesz?! Masz życie ścielone różami, nie wiesz co przeszłam... Więc łaskawie... Od*ierdol się ode mnie! - wykrzyczałam podchodząc do niego i wygarniając to co teraz czułam. - To za tą dziwkę... - machnęłam mu w policzek. - A to za to, że się wkurzyłam - drugi raz.
Odeszłam w spokoju, biorąc torbę z wieszaka i wychodząc na schody przed dom mojego chłopaka.
To czego się spodziewałm - Nie zaakceptowali mnie.
Z resztą jak wszyscy..
*w między czasie w salonie* Perspektywa Zayna*
- Co ty robisz!? Poj*ało cie!? - wrzasnąłem.
- Mam swoje powody... - mruknął i szybko wyszedł z salonu, za pewne udając się do ogrodu.
Wszyscy siedzieli teraz w grobowymi minami i nad czymś intensywnie myśleli.
- Masz moje błogosławieństwo, stary.. - poklepał mnie po ramieniu Niall i poszedł szuakć Hazzy.
- Będzie dobrze... - przytulił mnie Lou i również wyszeł.
- Najważniejsze, że się kochacie... - Liam został aby mnie pocieszyć... Ale to nie mnie trzeba pocieszać..
*Amy*
Zayn chwycił mnie za rękę i posadził na swoich kolanach, przytulając.
- Wszystko będzie dobrze.. Wszyscy nas zaakceptowali... - mruknął w moje włosy. - Oprócz Hazzy, ale wszystko się ułoży.. - pocałował mnie i ponownie, tym razem mocniej przytulił. - Kocham Cię.
- Ja Ciebie też Zayn... - w tym momencie zadzwonił mój telefon. Nareszcie ktoś zaczął się martwić.
- To nie koniec kłopotów. - mruknęłam pokazując mu wyświetlacz, na którym widniał napis "Mama dzwoni".
---------------------------------
Miał być dłuższy, ale specjalnie przewałam w takim momencie.
Harry na razie taki "czarny" charakter, ale dlaczego?
Dowiecie się w późniejszych rozdziałach... xxx
Pozdrawiam, liczę na KOMENTARZE i OBSERWUJĄCYCH.
A teraz prezent: Rozdział... Krótki, bo krótki, ale jest szybciej... XX
(bardzo szybko, bo po 8 dniach!)
Za błędu przepraszam.
Ps. Zmierzch Przed Świtem cz.2 - ZAJEBISTE! Gorąco polecam.. ;)
W tym rozdziale czeka Was niespodziewanka! :3
-------------------------------
Przeszłość buduje naszą teraźniejszość, teraźniejszość przyszłość...
Powiecie "My jesteśmy panami naszego życa", otóż nie. To nami rządzi czas. Podlegamy mu, chodź nie wiemy o tym. To czas wybiera nas.
Czy wierzę w przypadki, które też są zrządzeniem czasu? Nie.
Isnieje tylko przeznaczenie. I na nie podobnie jak na czas nie mamy wpływu.
Żyjemy brnąc dalej w to bagno, podkładając kłody innym.
Czy należy myśleć o przyszłości? Tak.
Każdy nas dotychczasowy wybór jest cząstkom przyszłości. Decyduje o niej.
Gdybym myślała o tym wcześniej za pewne błędów, które popełniam byłoby mniej. .... Nie mówię że w ogóle nie byłoby ich.. Na pewno by były - zawsze są, ale mniejsze.
Zastanawiacie się, o czym ja mówię?
Otóż... Życie jest zbyt krótkie, aby myśleć o przyszłości i rzeszłości.
Każdy poprzedni dzień jest przeszłością, historią...
A każdy następny - przyszłością.
Podsumowując: Na przyszłość mamy małą cząstek decyzji, wpływu, ale na przeszłość nie. Ona już minęła i nie należy się nią przejmować.
Ociężale wstałam z miękkiego łóżka i od razu poczułam silny uścisk na swojej tali. Przetarłam zaspane oczy i ujrzałam pana Malika.
- Malinko... - mruknęłam prosto do ucha Mulata.
- Cukiereczku... - pocałował mnie w czubek nosa.
- Co to było? - podniosłam się do pozycji siedzącej.
- Ale co? - zdziwił się.
- No to... "Cukiereczku" ? - wytłumaczyłam z udawanym obrzydzeniem.
- Okeyyyy.... Ciasteczko ty moje... - zaczął nadawać mi nowe "słodkie" przydomki.
- Nie wygram z Tobą? - warknęłam.
- Nie masz szans... - wstał z łóżka.
- Muszę z tym żyć.... - zaczęłam, ale przerwał mi dzwonek do drzwi.
Malik pokiwał porozumiewawczo głową i zszedł po schodach udając się pod same drzwi.
Zastygłam w bezruchu modląc się, aby nie był to któryś z moich rodziców.
- Yo, Malik co jest? - usłyszałam lekko zachrypnięty, męski głos.
- Siema stary... Jak tam? - drugi nieznajomy głos, tym razem bardziej zachrypnięty, trochę bardziej piskliwy.
- Masz coś do jedzenia? - tym razem, był to ktoś z niezwykłym akcentem...
- Niall zachowuj się! A gdzie powitanie?! - poprawił go, donośnym, męskim i stanowczym głosem, ostatnia osoba.
- Ta, ta... Siema, jak tam zapasy? Lodówka pełna? - zaśmiałam się z tonu tego chłopaka.
Daje sobie rękę uciąć, że któryś z nich mnie usłyszał. Na chwilę cały dom opanowała niezwykła cisza. Słyszałam swój szybki oddech i bicie serca. Zastygłam w bezruchu.
- Balanga? Paul dał nam dwa dni wolnego! - na dole rozległy się wrzaski szczęścia.
Usłyszałam kroki. Szybko wpadłam pod łóżko i ani mi się śniło spod niego wychodzić.
- Pssst... Amy? - usłyszałam szept Zayna.
Wyszłam powoli z kryjówki i z przerażeniem wymalowanym na twarzy patrzyłam w jego tęczówki.
- Spoko... powiemy im. - uśmiechnął się pokrzepiająco.
Odwzajemniłąm ten gest i zatopiłam w jego ustach. Byłam niższa, co sprawiało, że musiałam stanąć na palcach i oprzeć ręce na jego klacie.
Czułam jak szatyn uśmiecha się przez pocałunek, ale nie miałam zamiaru przerywać :)
Nagle, drzwi do pokoju uchyliły się, a ja mogłam zobaczyć w oczach Zayn'a kto do neigo wszedł.
Burza loków...
- A... Y... Ouuuu... - chłopak wydał z siebie coś, czego nie byłam w stanie określić.
Uszczypnęłam Malika, aby wreszcie się otrząsnął i powiedział coś.
- Ou.. Harry! - "sztuczny uśmiech" .
- Kto... Co... Kto... to, jest? - jąkał się.
- ... - nie usłyszał odpowiedzi i czym prędzej zbiegł na dół.
Przerażeni spojrzeliśmy na siebie i otworzyliśmy szerzej oczy.
Serce łomotało mi w piersi, nie wiedziałam co zrobić.
Ten chłopak, tzn. Harry - pobiegł, ewidentnie wszystkim rozpowiedzieć o tym co zobaczył w pokoju. Nie mógł tego zobaczyć! Zayn może mieć problemy!
- Pogadamy z nimi? - odezwał się wreszcie.
- Taaa... - mruknęłam i chwyciłam go za rękę.
Mulat zacisnął ją mocniej dodając mi otuchy, po czym otworzył drzwi i wyszedł ze mną na korytarz.
W salonie wszyscy mieli grobowe miny.
Bałam się jak zareagują na wieść, że ich kumpel z zespołu umawia się z dziewczyną młodszą prawie o 5 lat. Niby różnica wieku zanika z czasem, ale teraz jest to widać.
Ja - taka małolata i on - wieka gwiazda - młody mężczyzna, prawie 20 lat.
Mina krótko ściętego, ciemnego blondyna nie wróżyła niczego dobrego, podobnie jak wyraz twarzy chłopaka z szelkami i grzywką postawioną na gumie fryzjerskiej. Co mogli powiedzieć "Cześć jestem kumplem Zayna, a ty to Amy? Ile masz lat? ... A no tak, przecież 15" ??
Brzmi tandetnie w moim umyśle, a co dopiero z ich ust!?
- No to ten... - odchrząknął Malik. - Bo.. To jest Amy, moja dziewczyna, Amy to moi przyjaciele z zespołu - Harry, Liam, Louis, Niall. - wyklepał jak mantrę.
Zdziwiam się zawrotną prędkością tej regułki, ale puściłam to mimo uszu.
Zayn posłał mi wymowne spojrzenie.
- Idę nalać soku. - próbowałam się uśmiechnąć, ale za pewne wyszedł z tego niezły grymas twarzy.
Weszłam do kuchni i wyciągnęłam z szafki szklanki. Z tego co obliczyłam - potrzebowałam ich 6.
Niestety, lub stty, nie zamknęłam drzwi i usłyszałam coś czego usłyszeć nie powinnam.
- Niezła, ale młoda... - mruknął, jak zdążyłam zauważyć Harry.
- Przynajmniej nie stara... - wyśmiał go Mulat.
- Ile ma? 13? - zadrwił Lou.
- Nie znacie jej! - warknął ponownie Zayn.
- Dajcie mu dojść do słowa, Malik ma racje, nie znamy jej... - sprostował Liam.
- Poznałem ją na necie... I... Kocham ją! - mądre wytłumaczenie.
- Mi się podoba... - wypalił blondyn.
Malina spiorunował go wzrokiem i popatrzył wyczekująco na Harrego.
- Dziwka... - podsumował. Serce stanęło mi w miejscu. To słowo obijało mi się o uszy, jeszcze kilka razy, zanim doszło do mnie co powiedział. - Chce Twojej kasy... Przecież... Taka małolata nie wie co to miłość.. - tłumaczył, ale ja nie dałam rady tego słuchać.
- Wiem co to miłość gnoju... - warknęłam. - Wiem też co to szacunek i nie obrabiam dupy ludziom za ich plecami... Ale co ty o tym wiesz?! Masz życie ścielone różami, nie wiesz co przeszłam... Więc łaskawie... Od*ierdol się ode mnie! - wykrzyczałam podchodząc do niego i wygarniając to co teraz czułam. - To za tą dziwkę... - machnęłam mu w policzek. - A to za to, że się wkurzyłam - drugi raz.
Odeszłam w spokoju, biorąc torbę z wieszaka i wychodząc na schody przed dom mojego chłopaka.
To czego się spodziewałm - Nie zaakceptowali mnie.
Z resztą jak wszyscy..
*w między czasie w salonie* Perspektywa Zayna*
- Co ty robisz!? Poj*ało cie!? - wrzasnąłem.
- Mam swoje powody... - mruknął i szybko wyszedł z salonu, za pewne udając się do ogrodu.
Wszyscy siedzieli teraz w grobowymi minami i nad czymś intensywnie myśleli.
- Masz moje błogosławieństwo, stary.. - poklepał mnie po ramieniu Niall i poszedł szuakć Hazzy.
- Będzie dobrze... - przytulił mnie Lou i również wyszeł.
- Najważniejsze, że się kochacie... - Liam został aby mnie pocieszyć... Ale to nie mnie trzeba pocieszać..
*Amy*
Zayn chwycił mnie za rękę i posadził na swoich kolanach, przytulając.
- Wszystko będzie dobrze.. Wszyscy nas zaakceptowali... - mruknął w moje włosy. - Oprócz Hazzy, ale wszystko się ułoży.. - pocałował mnie i ponownie, tym razem mocniej przytulił. - Kocham Cię.
- Ja Ciebie też Zayn... - w tym momencie zadzwonił mój telefon. Nareszcie ktoś zaczął się martwić.
- To nie koniec kłopotów. - mruknęłam pokazując mu wyświetlacz, na którym widniał napis "Mama dzwoni".
---------------------------------
Miał być dłuższy, ale specjalnie przewałam w takim momencie.
Harry na razie taki "czarny" charakter, ale dlaczego?
Dowiecie się w późniejszych rozdziałach... xxx
Pozdrawiam, liczę na KOMENTARZE i OBSERWUJĄCYCH.
niedziela, 18 listopada 2012
Strona naFacebook'u !!!
Dzień Dobry w ten piękny niedzielny poranek.. Podam wam stronke na fb. Oczywiście moja - Like !!! http://facebook.com/ZachorowalamNaOneDirectionInfection
poniedziałek, 12 listopada 2012
Rozdział 13 "Jesteśmy jak śnieg w sierpniu - nieosiągalni, ale możliwi.."
OGŁOSZENIA PARAFIALNE!
*NIE ZAWIESZAM.
MOŻE WIECIE, MOŻE NIE... ZAWIESIŁAM DWA POZOSTAŁEM BLOGI, ALE TEGO NIE MOGĘ...
NO PO PROSTU NIE MOGĘ!
OLI ZAPEWNE BY SIĘ TO NIE SPODOBAŁO, A POZA TYM TO MÓJ PIERWSZY BLOG, SENTYMENTY, 4 OPOWIADANIA, ITP...
DZIĘKUJĘ ZA WSPARCIE!
I WIDZICIE ... DA SIĘ SKOMENTOWAĆ... xD
DZIĘKUJĘ <333
Koniecznie włączcie to!
KLIKU, KLIKU, Zakochałam się w tej piosence.
ZAPRASZAM NA ROZDZIAŁ : (komentujcie)
DEDYKUJĘ ROZDZIAŁ :
Mrs.M.
Anutek (nie strasz)
Tynka.
Kaśka. xoxo.
LoveMusic
Disgusting . ♰
Weronika Kowalska
i innych anonimów, które się nie podpisały...
<3
----------------------------------------------
- Kocham Cię. - po raz kolejny tego wieczoru otrzymałam soczystego buziaka.
- Ja ciebie bardziej, Malinko. - mruknęłam i poczochrałam go po włosach.
Rzucił się na mnie i zaczął łaskotać.. O tak, z Malikiem nie wygracie.
- Prze... Przes.. Przestań! - krzyczałam przez śmiech.
Jego dłonie schodziły coraz niżej, łaskotał mnie po brzuchu...
Dobrze wie że tego nie cierpię!
- Malik do cholery! - warknęłam.
- Moja księżniczka się gniewa? - zrobił minę zbitego psa, nie co na mnie zadziała.
- Skądże znowu. - machnęłam ręką i pocałowałam go.
Jeździł dłońmi po moim brzuchu, zatapiając się w moich ustach, łapczywie nabierał oddechu nie zaprzestając pocałunków.
Padliśmy na sofę i wtuliliśmy się w nasze rozgrzane ciała.
- Ucieknijmy. - wypaliłam.
- Co? - zdziwił się.
- Ucieknijmy, tam gdzie będzie nam dobrze. Gdzie będziesz tylko ty i ja. My. - wytłumaczyłam.
- Słodka jesteś, wiesz? - zaśmiał się. - Ale Twoi rodzice, zabiliby mnie. - spoważniał.
- Obroniłabym Cię. - uśmiechnęłam się zalotnie.
- Już to widzę. - mruknął zgryźliwie.
- Nie wierzysz we mnie?! - oburzyłam się.
Zatkał mi usta soczystym całusem. Chciał żebym się zamknęła <3
Odepchnęłam go od siebie i poruszyłam poważnijesze tematy.
- A co z paparazzi, twoja pracą, koncertami... Chłopakami... Paul'em? - wyliczałam.
*NIE ZAWIESZAM.
MOŻE WIECIE, MOŻE NIE... ZAWIESIŁAM DWA POZOSTAŁEM BLOGI, ALE TEGO NIE MOGĘ...
NO PO PROSTU NIE MOGĘ!
OLI ZAPEWNE BY SIĘ TO NIE SPODOBAŁO, A POZA TYM TO MÓJ PIERWSZY BLOG, SENTYMENTY, 4 OPOWIADANIA, ITP...
DZIĘKUJĘ ZA WSPARCIE!
I WIDZICIE ... DA SIĘ SKOMENTOWAĆ... xD
DZIĘKUJĘ <333
Koniecznie włączcie to!
KLIKU, KLIKU, Zakochałam się w tej piosence.
ZAPRASZAM NA ROZDZIAŁ : (komentujcie)
DEDYKUJĘ ROZDZIAŁ :
Mrs.M.
Anutek (nie strasz)
Tynka.
Kaśka. xoxo.
LoveMusic
Disgusting . ♰
Weronika Kowalska
i innych anonimów, które się nie podpisały...
<3
----------------------------------------------
Soczysty pocałunek, moc, która w nim jest zawarta. Przekazanie uczuć, które w nas drzemią. Pokazanie naszej miłości. Taniec języków, plątanina oddechów...
Pocałunek wieków.
- Kocham Cię. - po raz kolejny tego wieczoru otrzymałam soczystego buziaka.
- Ja ciebie bardziej, Malinko. - mruknęłam i poczochrałam go po włosach.
Rzucił się na mnie i zaczął łaskotać.. O tak, z Malikiem nie wygracie.
- Prze... Przes.. Przestań! - krzyczałam przez śmiech.
Jego dłonie schodziły coraz niżej, łaskotał mnie po brzuchu...
Dobrze wie że tego nie cierpię!
- Malik do cholery! - warknęłam.
- Moja księżniczka się gniewa? - zrobił minę zbitego psa, nie co na mnie zadziała.
- Skądże znowu. - machnęłam ręką i pocałowałam go.
Jeździł dłońmi po moim brzuchu, zatapiając się w moich ustach, łapczywie nabierał oddechu nie zaprzestając pocałunków.
Padliśmy na sofę i wtuliliśmy się w nasze rozgrzane ciała.
- Ucieknijmy. - wypaliłam.
- Co? - zdziwił się.
- Ucieknijmy, tam gdzie będzie nam dobrze. Gdzie będziesz tylko ty i ja. My. - wytłumaczyłam.
- Słodka jesteś, wiesz? - zaśmiał się. - Ale Twoi rodzice, zabiliby mnie. - spoważniał.
- Obroniłabym Cię. - uśmiechnęłam się zalotnie.
- Już to widzę. - mruknął zgryźliwie.
- Nie wierzysz we mnie?! - oburzyłam się.
Zatkał mi usta soczystym całusem. Chciał żebym się zamknęła <3
Odepchnęłam go od siebie i poruszyłam poważnijesze tematy.
- A co z paparazzi, twoja pracą, koncertami... Chłopakami... Paul'em? - wyliczałam.
Kto powiedział, że będzie łatwo? Będzie cholernie trudno,
ale miłość przezwycięży wszystko, czyż nie?
- Nie wiedzą. A paparazzi...? Nie wyłapują wszystkiego co robię, a poza tym musimy być ostrożni. - rozmyślał. - Paul, uznałby że to zaszkodzi karierze, ale nim się nie przejmuję. - zakończył.
- Wiesz, że prędzej czy później się dowiedzą? - zapytałam.
- Za 3 lata, kiedy skończysz 18, powiemy im i uciekniemy. Będziesz pełnoletnia, nie będą mogli mieć nic przeciwko. - uznał.
Serce podeszło mi do gardła.
- Wytrzymasz ze mną 3 lata?! - zapytałam.
- A nawet i dłużej... - dokończył. - Do końca życia.
- Ale... No wiesz ty... Jesteś dorosły, potrzebujesz kogoś... Kto będzie dla Ciebie ... odpowiedni... Ja... Nie.... - jąkałam się.
- Chodzi Ci o moje "potrzeby"? - zapytał.
Pokiwałąm głową zgodnie z prawdą.
-Nie każdy facet potrzenuje seksu do szczęścia. - zaśmiał się.
- Ale... Ty... Nie wytrzymasz! - warknęłam zdesperowana.
- 15 lat to nie tak mało... - poruszał brwiami. - ... Jak Niall wytrzymuje, to i ja wytrzymam.
Popatrzyłam na niego jak na idiotę.
- Niall to mój kumpel... Jego rodzina ma pewną tradycję. Członkowie jego rodziny nie współżyją przed ślubem. Czekają z tym aż znajda kogoś wyjątkowego... - wyjaśnił.
- Aha... - pokiwałam głową. - Zayn, dlaczego ja? - zmieniłam temat.
- Co? - zdziwił się.
- Dlaczego wybrałeś mnie. Taką małolatę, kiedy możesz mieć każdą. - wytłumaczyłam.
- Jesteś wyjątkowa. - Mruknął i zatopił się w moich ustach.
Miłość nie ma własnej definicji.
Miłość jest wyjątkowa i każdy interpretuje ją na swój sposób.
Kocham go. Kocham go całym swoim sercem. Jest dla mnie najważniejszy. Jest jedynym dobrem, które mnie w życiu spotkało. Przy nim czuję się bezpieczna, mogę być sobą. - Zdejmuję maskę.
- Od czasu tego wypadku, jesteś smutna... Co mam zrobić żeby cię uszczęśliwić? - zapytał.
- Po prostu mnie kochaj.. - mruknęłam.
Wziął w dłoń moją rękę i przyłożył ją na swoim sercu.
- Tu zawsze będzie miejsce dla Ciebie. - pocałował mnie.
Samotność jest najgorszą chorobą ludzkości.
Ty mnie właśnie uleczyłeś.
- Dziękuję. ponownie zatopiłam si w jego ustach.
- To ja dziękuję, że mnie kochasz. - uśmiechnął się życzliwie.
Byliśmy szczęśliwi, ale nie wiedzieliśmy co spotka nas jutro? Może to już koniec naszej radości!?
------------------------------------
Przepraszam, ale musi być krótki...
Chcę was potrzymać w niepewności.
Amen.
niedziela, 4 listopada 2012
Rozdział 12 "Bo Cię kocham" + WAŻNA INFORMACJA.
ZASTANAWIAM SIĘ NAD ZAWIESZENIEM BLOGA.
PODOBA MI SIĘ PROWADZENIE I PISANIE, ALE ZE SKUTKAMI.
JAK NA RAZIE JEST ODWROTNIE.
MAMY (1 listopad - 143, 2 listopad - 94) <--- TYLE ODWIEDZIN NA BLOGA, A KOMENTARZ ZALEDWIE 1. (Dziękuję. <3)
DLATEGO, PROSZĘ, POD TYM ROZDZIAŁEM, KAŻDY KTO GO PRZECZYTA NIECH DODA KOMENTARZ CHOCIAŻ Z ANONIMA.
ZOBACZYMY CZY MAM DAL KOGO PISAĆ.
Z GÓRY DZIĘKUJĘ TO DLA MNIE WAŻNE.
~ Vafel.
----------------------------------------
*Amy*
Przejechałam wewnętrzna stroną dłoni po policzku, na którym jeszcze chwile temu spływały słone łzy. Wiem, że jestem głupia - ale nie moge o TYM nikomu powiedzieć.
Dlaczego? To proste, prędzej czy później napastnik wyszedłby z więzienia, a wtedy mógłby się odegrać, a tego się boję...
Niby nie mam czego, ale zawsze jest jakieś zagrożenie.
A co jeśli mnie złapie? A co jeśli zechce "dokończyć to co zaczął" ?
Dochodzę do wniosku, że był to ten sam gość jak i za pierwszym razem, tak i za drugim.
Skąd to wiem? Ten sam obrzydliwy głos, ten sam cel, i same słowa skierowane do mnie "dokończyć to co zaczął" .
To ON.
Wstałam z łożka i udałam się do łazienki.
Ogarnęłam się i mogłam wychodzić.
**
Szłąm powoli chodnikiem.
Ręce trzęsły mi się niesamowicie.
Dlaczego?
Nie wiem. Nie mam pojęcia.
Przekroczyłam próg szkoły.
Znajome twarze, nauczyciele... dyrektor.
Nie zwracałam uwagi na szepty za mną i weszłam do klasy.
Siedziało tam już kilka osób, między innymi dyrektor
- Zaszczyciła nas pani swoją obecnością. - mruknął starszy facet.
- Niesamowite. - powiedziali z przekąsem uczniowie.
Nie miałam ochoty odgrywać się na nich i po prostu usiadłąm na samym końcu sali.
Wyciągnęłam na stolik ksiązki, jak i inne przydatne rzeczy, po czym pogrążyłam się w myślach.
Niestety, przerwał je dyrektor.
- Zostaniesz po lekcjach White.
Czy oni na prawdę tak bardzo mnie nienawidzą!?
**
Dzwonek. Nareszcie.
Spakowałam wszystkie rzeczy, i czym prędzej udałam się ku wyjściu ze szkoły.
Nie miałam ochoty znowu pakować się w różnego rodzaju nieprzyjemnych rozmów.
Wystarczająco spieprzyłam sobie humor, wychodząc w ogóle z domu.
Jak na złość, zauważył mnie dyrektor... Szykuje się kilku godzinna wymiana zdań ze staruszkiem.
**
Szłam szybki krokiem w stronę domu, potrącając przy tym napotkanych przechodniów, widocznie też się gdzieś spieszyli.
Przepadałam przez własne nogi próbując chociaż w małym stopniu przyspieszyć tępo chodu.
Dochodziła 6.p.m. i z racji tego że mieliśmy zaawansowaną jesień robiło się ciemno.
Byłam roztrzepana, można było wyczuć to z daleka.
Niekontrolowanie coś wpadło mi pod nogi i... Przepadłam, zaliczając bliskie spotkanie z podłożem.
Zaklęłam cicho, po czym szybko się podniosłam.
Poczułam, że ktoś chwyta mnie za ramię.
Odwróciłam się i ujrzałam czarną czuprynkę wystającą spod ciemnego kaptura - Zayn. Na twarzy chłopaka widniał kilkudniowy zarost, a oczy wydawały się nie mieć już tego ślicznego błysku.
Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że płakał.
Tak, tak właśnie wyglądał.
Popatrzyłam na niego wyczekująco.
- Dlaczego mnie nie kochasz? - zapytał.
Myślałam, że się przesłyszałam.
- Nie odbierasz telefonu, zrobiłem coś nie tak? - wyglądał jakby miał się rozpłakać.
- Nic. Mi. Nie. Jest. - wydusiłam.
- Przepraszam, cokolwiek zrobiłem. Jesteś dla mnie ważna... Kocham Cię. - łza słynęła po jego policzku.
Mialam wyrzuty sumienia, przeze mnie Zayn myśli, że to jego wina.
- To nie Twoja wina. - zaprzeczyłam.
Chciał mnie przytulić.
Od razu, jak poczułam ramiona otaczające mnie, oderwałam się od niego z piskiem.
- Ja... Ja.. Przepraszam,... - jąkałam się.
Nie panowałam nad odruchami, kiedy czułam czyiś dotyk. Bałam się.
- Amy proszę, powiedz mi co się dzieje? - nalegał.
- Kochanie.. - zaczęłam płacząc. - To nie twoja wina.
Zayn mimo mojemu uporowi przytulił mnie mocno swojej piersi, tak, abym mogła poczuć bicie jego serca, abym mogła poczuć się bezpiecznie.
Na początku usiłowałam się wyrwać, ale w końce wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam i rozpłakałam się na dobre.
**
- Tak, u koleżanki. - skłamałam do słuchawki.
Mama uległa i zgodziła się, abym została na noc poza domem.
Przemyślałam to i uznałam, że mogę powiedzieć Zayn'owi.
- Po pierwsze... Przepraszam... - zaczęłam siadając na łóżku w jego sypialni. Dosiadł się i wsłuchiwał w moje słowa. - Pamiętasz... - poczułam jak po moim policzku spływają łzy. - Kiedy pierwszy raz... - rozpłakałam się. - On wrócił i znowu... - jąkałam się. - Próbował mnie zgwałcić...
Zayn wydawał się nie usłyszeć tych słów, dopieo po chwili przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił.
- Zabije gnoja! Skoro policja nic z tym nie robi, wezmę sprawę w swoje ręce. - krzyczał a ja jeszcze głośniej płakałam.
- Nie byłam na policji, nikt nie wie. - wymruczałam w jego mokrą od łez koszulkę.
- Poradzimy sobie, bo jesteśmy razem. Rozumiesz?! Poradzimy! - złoży na moich ustach pocałunek.
Bałam się jakiegokolwiek dotyku, ale wiedziałam, że Zayn'owi mogę zaufać.... Bo go kocham.
----------------------------------
PAMIĘTAJCIE O KOMENTARZU.. ;)
PODOBA MI SIĘ PROWADZENIE I PISANIE, ALE ZE SKUTKAMI.
JAK NA RAZIE JEST ODWROTNIE.
MAMY (1 listopad - 143, 2 listopad - 94) <--- TYLE ODWIEDZIN NA BLOGA, A KOMENTARZ ZALEDWIE 1. (Dziękuję. <3)
DLATEGO, PROSZĘ, POD TYM ROZDZIAŁEM, KAŻDY KTO GO PRZECZYTA NIECH DODA KOMENTARZ CHOCIAŻ Z ANONIMA.
ZOBACZYMY CZY MAM DAL KOGO PISAĆ.
Z GÓRY DZIĘKUJĘ TO DLA MNIE WAŻNE.
~ Vafel.
----------------------------------------
*Amy*
Przejechałam wewnętrzna stroną dłoni po policzku, na którym jeszcze chwile temu spływały słone łzy. Wiem, że jestem głupia - ale nie moge o TYM nikomu powiedzieć.
Dlaczego? To proste, prędzej czy później napastnik wyszedłby z więzienia, a wtedy mógłby się odegrać, a tego się boję...
Niby nie mam czego, ale zawsze jest jakieś zagrożenie.
A co jeśli mnie złapie? A co jeśli zechce "dokończyć to co zaczął" ?
Dochodzę do wniosku, że był to ten sam gość jak i za pierwszym razem, tak i za drugim.
Skąd to wiem? Ten sam obrzydliwy głos, ten sam cel, i same słowa skierowane do mnie "dokończyć to co zaczął" .
To ON.
Wstałam z łożka i udałam się do łazienki.
Ogarnęłam się i mogłam wychodzić.
**
Szłąm powoli chodnikiem.
Ręce trzęsły mi się niesamowicie.
Dlaczego?
Nie wiem. Nie mam pojęcia.
Przekroczyłam próg szkoły.
Znajome twarze, nauczyciele... dyrektor.
Nie zwracałam uwagi na szepty za mną i weszłam do klasy.
Siedziało tam już kilka osób, między innymi dyrektor
- Zaszczyciła nas pani swoją obecnością. - mruknął starszy facet.
- Niesamowite. - powiedziali z przekąsem uczniowie.
Nie miałam ochoty odgrywać się na nich i po prostu usiadłąm na samym końcu sali.
Wyciągnęłam na stolik ksiązki, jak i inne przydatne rzeczy, po czym pogrążyłam się w myślach.
Niestety, przerwał je dyrektor.
- Zostaniesz po lekcjach White.
Czy oni na prawdę tak bardzo mnie nienawidzą!?
**
Dzwonek. Nareszcie.
Spakowałam wszystkie rzeczy, i czym prędzej udałam się ku wyjściu ze szkoły.
Nie miałam ochoty znowu pakować się w różnego rodzaju nieprzyjemnych rozmów.
Wystarczająco spieprzyłam sobie humor, wychodząc w ogóle z domu.
Jak na złość, zauważył mnie dyrektor... Szykuje się kilku godzinna wymiana zdań ze staruszkiem.
**
Szłam szybki krokiem w stronę domu, potrącając przy tym napotkanych przechodniów, widocznie też się gdzieś spieszyli.
Przepadałam przez własne nogi próbując chociaż w małym stopniu przyspieszyć tępo chodu.
Dochodziła 6.p.m. i z racji tego że mieliśmy zaawansowaną jesień robiło się ciemno.
Byłam roztrzepana, można było wyczuć to z daleka.
Niekontrolowanie coś wpadło mi pod nogi i... Przepadłam, zaliczając bliskie spotkanie z podłożem.
Zaklęłam cicho, po czym szybko się podniosłam.
Poczułam, że ktoś chwyta mnie za ramię.
Odwróciłam się i ujrzałam czarną czuprynkę wystającą spod ciemnego kaptura - Zayn. Na twarzy chłopaka widniał kilkudniowy zarost, a oczy wydawały się nie mieć już tego ślicznego błysku.
Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że płakał.
Tak, tak właśnie wyglądał.
Popatrzyłam na niego wyczekująco.
- Dlaczego mnie nie kochasz? - zapytał.
Myślałam, że się przesłyszałam.
- Nie odbierasz telefonu, zrobiłem coś nie tak? - wyglądał jakby miał się rozpłakać.
- Nic. Mi. Nie. Jest. - wydusiłam.
- Przepraszam, cokolwiek zrobiłem. Jesteś dla mnie ważna... Kocham Cię. - łza słynęła po jego policzku.
Mialam wyrzuty sumienia, przeze mnie Zayn myśli, że to jego wina.
- To nie Twoja wina. - zaprzeczyłam.
Chciał mnie przytulić.
Od razu, jak poczułam ramiona otaczające mnie, oderwałam się od niego z piskiem.
- Ja... Ja.. Przepraszam,... - jąkałam się.
Nie panowałam nad odruchami, kiedy czułam czyiś dotyk. Bałam się.
- Amy proszę, powiedz mi co się dzieje? - nalegał.
- Kochanie.. - zaczęłam płacząc. - To nie twoja wina.
Zayn mimo mojemu uporowi przytulił mnie mocno swojej piersi, tak, abym mogła poczuć bicie jego serca, abym mogła poczuć się bezpiecznie.
Na początku usiłowałam się wyrwać, ale w końce wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam i rozpłakałam się na dobre.
**
- Tak, u koleżanki. - skłamałam do słuchawki.
Mama uległa i zgodziła się, abym została na noc poza domem.
Przemyślałam to i uznałam, że mogę powiedzieć Zayn'owi.
- Po pierwsze... Przepraszam... - zaczęłam siadając na łóżku w jego sypialni. Dosiadł się i wsłuchiwał w moje słowa. - Pamiętasz... - poczułam jak po moim policzku spływają łzy. - Kiedy pierwszy raz... - rozpłakałam się. - On wrócił i znowu... - jąkałam się. - Próbował mnie zgwałcić...
Zayn wydawał się nie usłyszeć tych słów, dopieo po chwili przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił.
- Zabije gnoja! Skoro policja nic z tym nie robi, wezmę sprawę w swoje ręce. - krzyczał a ja jeszcze głośniej płakałam.
- Nie byłam na policji, nikt nie wie. - wymruczałam w jego mokrą od łez koszulkę.
- Poradzimy sobie, bo jesteśmy razem. Rozumiesz?! Poradzimy! - złoży na moich ustach pocałunek.
Bałam się jakiegokolwiek dotyku, ale wiedziałam, że Zayn'owi mogę zaufać.... Bo go kocham.
----------------------------------
PAMIĘTAJCIE O KOMENTARZU.. ;)
poniedziałek, 29 października 2012
Rozdzaił 11 "Nie, nie kochaj mnie."
PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY.
------------------
Weszłam do domu, nie witając się z rodzicami. Nie miałam ochoty, odpowiadać na pytania typu "Gdzie byłaś?" itp.
'Posiedziałam' chwilę na komputerze i musiałam coś ze sobą zrobić. Nie umiem siedzieć w miejscu.
Ubrałam nuty i wybrałam się na mały spacer.
Nie było późno, ale za około godzinę będzie się ściemniać.
Miałam mało czasu, aby odsapnąć.
Przemierzałam uliczki rozglądając się nerwowo.
Kompletnie nie wiedziałam gdzie jestem. Wsiadłam do złego autobusu.
W okół były stare kamienice i kosze na śmieci.
Nigdy nie widziałam tego miejsca na oczy.
Nogi zaczęły uginać się pode mną. Przypomniały mi się wydarzenia sprzed kilku tygodni.
Próba gwałtu.
Zmieniłam kierunek biegu.
Nagle coś uderzyło mnie w kark. Zapiszczałam.
Było już dosyć ciemno, aby pozbawić mnie możliwości dostrzeżenia napastnika.
- Zostaw mnie. - mruknęłam słabo.
- Zacząłem to skończę. - szepnął mi na ucho.
Przeszły mnie nieprzyjemne dreszcze. Bałam się, bardziej niż wcześniej.
W okół nie było żywej duszy.
Czułam jego palce na mojej szyi.
Jego usta oplatały moje ramiona.
Całował mnie wszędzie.
Zniżył dłonie na podbrzusze.
Zaczęłam krzyczeć i wyrywać się. Niestety, nic z tego.
Jedną ręką odpiął mój rozporek.
Nie wyobrażacie sobie co teraz czułąm.
Czułam obrzydzenie do samej siebie, jak i jego.
Łkałam głośno.
Uderzyłam go w krocze. Nic. Zero reakcji.
Wsunął jedną rękę po materiał moich majtek.
Piszczałam i płakałam równocześnie.
- Puszczaj mnie! - udało mi się krzyknąć, jednak po chwili stanął przede mną i wpił się w moje usta.
Wyrywałam się, jednak nic z tego.
Odepchnęłam go mocno, po czym uderzłam metalowym prętem w głowę.
Z płaczem wybiegłam z ciemnej uliczki i skierowałam się na przystanek autobusowy, którego cudem dostrzegłam.
Błąkałam się po uliczkach nerwowo.
- Nikt nie może się o tym dowiedzieć. - myślałam.
I tak też zrobiłam.
***2 dni później***
Wyszłam z domu i skierowałam się w stronę szkoły.
Nikt o niczym nie wie. Wszystkich się boje.
Nikomu nie ufam.
Płaczę w samotości, ale to chyba najlepsze rozwiązanie, nie lubie się nad sobą rozczulać.
Otarłam łzy z policzka i ruszłam przed siebie.
Zauważyłam auto przed sklepem, które bardzo przypominało samochód Zayn'a.
Po chwili wysiadł z niego Zayn.
Podbiegł do mnie i wtulił mnie w sowje ramiona.
Od razu przypomniałam sobie niedawne wydarzenie.
Psiknęłam przeraźliwie i odskoczłam od niego.
- Hej, Amy co jest? - zapytał.
- Wszystko dobrze... - rozpłakałam się.
Dobrą aktorką to ja nie byłam.
Uciekłam zostawiając go na środku drogi zdezorientowanego.
Wiem, jak bardzo go zraniłam nie mówiąc mu, ale nikt się o tym nie dowie.
Nie chę wylądować w psychiatryku.
Błąkałam się po dom jak cień, myślać, że coś wskuram.
Byłam bezsilna. Nic nie mogłam zrobić.
Bałam się jak cholera. Czułam ten dotyk. Zupełnie jak za pierwszym razem ale tamten facet nie posunął się tak daleko jak ten.
Łkałam głośno, nie wiedząc, że za ścainą znajduję się matka.
Rozgległo się nerwowe puaknie do drzwi.
Nie odpowiedziałam.
Po chwili w progu stanęła matka.
- CZemu nie powiedziałaś, że jest muzłumaninem !? - warknęła.
- Czy to ma jakieś znaczenie?! - warknęłąm.
- Co rodzina powie?! - warknęła. - Moja reputacja.
Znowu zawracała sobie dupe sobą, a nie mną.
Nawet nie spytała dalczego płaczę.
Wyszął z pokoju trzaskając drzwiami.
Znowu zaczęłam płakac.
Dlaczego mnie to spotkało!? Dlaczego!?
Po raz drugi próbowano mnei zgwałcić.
czwartek, 25 października 2012
Rozdział 10 "Mapę do Twojego serca znam już na pamięć..."
Wiem, że chcieliście coś fajnego, rozbrajającego, ale na prawdę nie wyszedł mi ten rozdział.
Przepraszam, ale myślę, że zrozumiecie, - mam jutro spr. z historii, więc nic innego nie mogłam wypocić.
----------------------------------------------
- Zayn Malik? - zapytał jeden z nich.
- Tak to ja. - przytaknął.
- Jest pan aresztowany za porwanie Amy White. - mruknął drugi.
- ... Jakie porwanie!?
Zamrugałam kilkakrotnie oczami i wpatrywałam się nachalnie w mundurowych, czekając aż wreszcie coś powiedzą.
- Proszę z nami. - powiedział jeden z nich.
- Ale on mnie nie porwał! To ja uciekłam! - wrzasnęłam.
- Wszystko wyjaśnimy na komisariacie. - mruknął drug.
Po chwili siedziałam już w radiowozie, na szczęście był ze mną Zayn...
**
- A więc opowiadaj... - mruknął gość z tupecikiem, który zawzięcie notował coś w swoim zeszyciku.
Właśnie byłam przesłuchiwana, a zaledwie 3 minuty temu siedział tu Zayn.
- Co mam powiedzieć? - zapytałam półgłosem.
- Najlepiej prawdę. - zaśmiał się. Dorodne poczucie humoru panie władzo.
- Młodzieńczy wybryk. - zaczęłam. - Uciekłam bo chciałam być z nim, a moim rodzice mi na to nie pozwalali. Może dlatego, że jestem trochę młodsza. - mruknąłem.
- Trochę, to znaczy? - zapytał.
- To znaczy... Ja mam 15, a on 19, w zasadzie prawie dwadzieścia. Ale się kochamy to najważniejsze, prawda? - zapytałam.
- Rozumiem. - przytaknął.
Ucieszyłam się, ale najgorsze miało się dopiero wydarzyć...
Matka i ojciec wpadli na komendę.
- Znaleźliście tego zboczeńca? - wrzeszczała od progu.
- To nie jest zboczeniec! - odkrzyknęłam.
- Prosze się uspokoić. - mruknął niezadowolony funkcjonariusz. - Jak przypuszczaliśmy to młodzieńczy wybryk. - w tej chwili wszedł do pomieszczenia Zayn. Uśmiechnął się do mnie nie śmiało, na co ja odpowiedziałam "wyszczerzem". Mundurowy kontynuował. - Uciekli... Tak jak część nastolatków. Was.. - zwrócił się do naszej dwójki. - Muszę ostrzec. Na przyszłość informujcie rodziców, gdzie wychodzicie. A państwo... - popatrzył na moich rodziców. - Niech nie wyciągają pochopnych wniosków.
Szczęśliwi takim biegiem sprawy udaliśmy się przed komisariat, ale przedtem wzięłam karteczkę i długopis. Prymitywny sposób na przekazanie informacji,a le telefon na pewno mi zabiorą...
**
Włożyłam kartkę do kurtki Zayn i na uboczy pocałowałam go w usta. Miał kaptur i okulary, dlatego nikt - jak na razie, go nie rozpoznał.
- Pedofilu! Ty jeszcze tu?! - usłyszałam wrzask mojej mamy.
Posłałam mu przepraszające spojrzenie i uciekłam do auta, cóż nie chciałam, żeby Zayn oberwał.
**
Otworzyłem karteczkę i przeczytałem zawartość.
Pod moją szkołą, 12:30 poniedzialek..x
PS.: Nie przejmuj się moją matką i tak Cię Kocham...xxx"
Szczęśliwy z takiego przebiegu wydarzeń mogłem wrócić do domu.
** Poniedziałek **
Wyszłam ze szkoły omijając rozwrzeszczane tłumy plastików i ich wysportowanych chłopaków-debili. Ruszyłam w stronę dobrze znanego mi auta i szybko do niego wsiadłam.
Odwróciłam głowę i mało co nie dostałam zawału.
Ujrzałam kogoś ubranego w maskę z "Krzyku" .
- Ej, Amy spokojnie. - zaśmiał się... nie kto inny jak Zayn!
- Ty !! - wskazałam an niego.
- Co ja? - zapytał niewinnie.
- Mam dla Ciebie niespodziankę. - rzekłam.
Uśmiechnął się do mnie zalotnie.
- Jedźmy już. - rozkazałam i wpisałam w GPS miejsce naszej wyprawy.
**
- Em... Amy, nie chcę Cię martwić, ale to jest studio tatuaży. - mruknął drapiąc się po karku.
- Chodź nie marudź, ale najpierw przyodziej się jakoś, bo nie chcę być w centrum uwagi przez ciebie. - zaśmiałam się.
Wyszliśmy z samochodu, przyznam, że Zayn dobrze wtapiał się w otoczenie i już po chwili, bez żadnych komplikacji byliśmy w środku.
**
Usiadłam na krześle, Zayn obok mnie.
Był zaskoczony, że chciałam to zrobić, ale to było coś sentymentalnego co musiało istnieć.
Ścisneliśmy swoje dłonie i po chwili równocześnie zaczęliśmy być tatuowani.
Minut ciągnęły się niesamowicie, ale w końcu mogliśmy zobaczyć te cudeńka.
Na moim nadgarstku był wytatuowany początek zdania "Map to your hearts...*"
a na Zayn'a koniec "...I already know by heart.*"
To był idealny dowód naszej miłości.
- Kocham Cię, to jest piękne. - Zayn rozpłakał się.
Tak, dobrze słyszycie Zayn Malik płakał....
----------------------------
*Mapę do Twojego serca... znam już na pamięć"
Przepraszam, ale myślę, że zrozumiecie, - mam jutro spr. z historii, więc nic innego nie mogłam wypocić.
----------------------------------------------
- Zayn Malik? - zapytał jeden z nich.
- Tak to ja. - przytaknął.
- Jest pan aresztowany za porwanie Amy White. - mruknął drugi.
- ... Jakie porwanie!?
Zamrugałam kilkakrotnie oczami i wpatrywałam się nachalnie w mundurowych, czekając aż wreszcie coś powiedzą.
- Proszę z nami. - powiedział jeden z nich.
- Ale on mnie nie porwał! To ja uciekłam! - wrzasnęłam.
- Wszystko wyjaśnimy na komisariacie. - mruknął drug.
Po chwili siedziałam już w radiowozie, na szczęście był ze mną Zayn...
**
- A więc opowiadaj... - mruknął gość z tupecikiem, który zawzięcie notował coś w swoim zeszyciku.
Właśnie byłam przesłuchiwana, a zaledwie 3 minuty temu siedział tu Zayn.
- Co mam powiedzieć? - zapytałam półgłosem.
- Najlepiej prawdę. - zaśmiał się. Dorodne poczucie humoru panie władzo.
- Młodzieńczy wybryk. - zaczęłam. - Uciekłam bo chciałam być z nim, a moim rodzice mi na to nie pozwalali. Może dlatego, że jestem trochę młodsza. - mruknąłem.
- Trochę, to znaczy? - zapytał.
- To znaczy... Ja mam 15, a on 19, w zasadzie prawie dwadzieścia. Ale się kochamy to najważniejsze, prawda? - zapytałam.
- Rozumiem. - przytaknął.
Ucieszyłam się, ale najgorsze miało się dopiero wydarzyć...
Matka i ojciec wpadli na komendę.
- Znaleźliście tego zboczeńca? - wrzeszczała od progu.
- To nie jest zboczeniec! - odkrzyknęłam.
- Prosze się uspokoić. - mruknął niezadowolony funkcjonariusz. - Jak przypuszczaliśmy to młodzieńczy wybryk. - w tej chwili wszedł do pomieszczenia Zayn. Uśmiechnął się do mnie nie śmiało, na co ja odpowiedziałam "wyszczerzem". Mundurowy kontynuował. - Uciekli... Tak jak część nastolatków. Was.. - zwrócił się do naszej dwójki. - Muszę ostrzec. Na przyszłość informujcie rodziców, gdzie wychodzicie. A państwo... - popatrzył na moich rodziców. - Niech nie wyciągają pochopnych wniosków.
Szczęśliwi takim biegiem sprawy udaliśmy się przed komisariat, ale przedtem wzięłam karteczkę i długopis. Prymitywny sposób na przekazanie informacji,a le telefon na pewno mi zabiorą...
**
Włożyłam kartkę do kurtki Zayn i na uboczy pocałowałam go w usta. Miał kaptur i okulary, dlatego nikt - jak na razie, go nie rozpoznał.
- Pedofilu! Ty jeszcze tu?! - usłyszałam wrzask mojej mamy.
Posłałam mu przepraszające spojrzenie i uciekłam do auta, cóż nie chciałam, żeby Zayn oberwał.
**
Otworzyłem karteczkę i przeczytałem zawartość.
Pod moją szkołą, 12:30 poniedzialek..x
PS.: Nie przejmuj się moją matką i tak Cię Kocham...xxx"
Szczęśliwy z takiego przebiegu wydarzeń mogłem wrócić do domu.
** Poniedziałek **
Wyszłam ze szkoły omijając rozwrzeszczane tłumy plastików i ich wysportowanych chłopaków-debili. Ruszyłam w stronę dobrze znanego mi auta i szybko do niego wsiadłam.
Odwróciłam głowę i mało co nie dostałam zawału.
Ujrzałam kogoś ubranego w maskę z "Krzyku" .
- Ej, Amy spokojnie. - zaśmiał się... nie kto inny jak Zayn!
- Ty !! - wskazałam an niego.
- Co ja? - zapytał niewinnie.
- Mam dla Ciebie niespodziankę. - rzekłam.
Uśmiechnął się do mnie zalotnie.
- Jedźmy już. - rozkazałam i wpisałam w GPS miejsce naszej wyprawy.
**
- Em... Amy, nie chcę Cię martwić, ale to jest studio tatuaży. - mruknął drapiąc się po karku.
- Chodź nie marudź, ale najpierw przyodziej się jakoś, bo nie chcę być w centrum uwagi przez ciebie. - zaśmiałam się.
Wyszliśmy z samochodu, przyznam, że Zayn dobrze wtapiał się w otoczenie i już po chwili, bez żadnych komplikacji byliśmy w środku.
**
Usiadłam na krześle, Zayn obok mnie.
Był zaskoczony, że chciałam to zrobić, ale to było coś sentymentalnego co musiało istnieć.
Ścisneliśmy swoje dłonie i po chwili równocześnie zaczęliśmy być tatuowani.
Minut ciągnęły się niesamowicie, ale w końcu mogliśmy zobaczyć te cudeńka.
Na moim nadgarstku był wytatuowany początek zdania "Map to your hearts...*"
a na Zayn'a koniec "...I already know by heart.*"
To był idealny dowód naszej miłości.
- Kocham Cię, to jest piękne. - Zayn rozpłakał się.
Tak, dobrze słyszycie Zayn Malik płakał....
----------------------------
*Mapę do Twojego serca... znam już na pamięć"
wtorek, 23 października 2012
Rozdział 9 "CZas zapomnieć o kolorowej rzeczywistości"
TO 69 OPUBLIKOWANY POST NA TEJ STRONCE... Harold to dla Ciebie (*Meow*)
Na prawdę myślałam, że pójdzie mi wolniej prowadzenie twgo bloga.
Jednak - bardzo przyjemnie mi się pisze to opowiadanie.
Przepraszam, że nie ma humoru, jak to zawsze bywało, ale ten post będzie raczej "na poważnie".
Trudno mi pisać takie smutne, ale taki scenariusz.
Mam nadzieję, że Wam się spodoba.
Ps.: Codziennie mam ok. 170 odwiedzin a komentarzy nadal mało. Jestem wdzięczna wiernym czytelnikom, ale tych nowych też zachęcam do komentowania, chociażby z anonima.
Dzięki za uwagę,
JEST BARDZO PRZYMULONY, NIE MIAŁAM WENY - WYPOCIŁAM COŚ TAKIEGO.
-----------------------------------------
Otworzyłam zaspane oczy. Miałam wyjątkowy dobry humor. Cały wieczór, a w zasadzie noc, przesiedziana z Zayn'em. W domu byłam nad ranem.
Zastanawiacie się dlaczego już nie mam lęku do takich ciemnych miesjc? A więc to proste - u boku Zayn'a czuję się bezpieczna, ale mimo to przychodzą momenty w których czuję obżydliwe dłonie napastnika...
Przeczesałam ręką niesforne włosy i padłam na łóżko.
Została tylko sobota i niedziela aby się wyszaleć!
Myślałam jak mogę wykorzystać te dni.
Moją uwagę przykuły buty, które leżały przy wejściu do mojego pokoju.
Poderwałam się z łóżka jak oszalała!
Ubrania jak i torebkę zostawiłam w holu!
Wybiegłam z pokoju łapiąc przy tym szlafrok, który zaraz potem znalazł się na moim ciele.
Kilka razy upadłam, ale zaraz była na nogach.
- Amy! - usłyszałam wrzask mamy.
W tym momencie mój świat się zatrzymał.
Izabell trzymała w ręcę mój płaszcz i torebkę.
- Co to jest? - zapytała.
Z torebki wypadł bukiet róż. Pięknie...
- Co to jest? - ponowiła pytanie. - Wychodziłaś gdzieś?
- Nie Twój zasrany interes. - mruknęła na odchodne.
- Amy White! Gdzie byłaś w nocy. - powtórzyła z naciskiem na ostatnie słowo.
- W dupie u murzyna! - warknęłam i wyrwałam jej MOJE rzeczy.
Popatrzyła na mnie srogo.
- Uspokój się... Byłam z Zayn'em. - wybełkotałam cicho.
- GDZIE? - krzyknęła przerażona.
- Zabrał mnie na romantyczną kolacje, okey...
- Amy! Nie masz prawa spotykać się z tym zboczeńcem! - warknęła.
- Nie nazywaj go tak! - krzyknęłam.
- Nie usprawiedliwiaj! Uwiedzie Cie, weźmie do łóżka i zostawi.
- On taki nie jest! Kocham go! - krzyczałam.
- To jest pedofilia! - warknęła.
- Jaka pedofilia!? Pojebało Cię!? - nie zniżałam tonu..
- Do pokoju! Żebym cię tu nie widziała...! - warknęła.
Nie widziała? Wedle życzenia....
***
Była to trudna decyzja, ale musiałam coś zrobić.
Miłości nie da się rozdzielić.
Miłość jest wieczna.
Moja matka musi się z tym pogodzić czy tego chcę czy nie - będę z Zayn'em.
Powoli wykręciłam numer do wcześniej wspomnianego chłopaka, a moje oczy zaszkliły się.
To było koniec pięknej rzeczywistości.
***
Ostrożnie złapałam rączkę od torby i wślizgnęłam się na parapet.
Ostatni raz spojrzałam na mój pokój... Ale to tylko chwilowa sytuacja, jeszcze tu wrócę.. kiedyś...
- Amy! - usłyszałam za soba aksamitny głos.
- Zayn - skoczyłam do niego.
Złapał mnie nizcym księżniczkę, to prawda był to parter ale tak było romantycznie.
Wyszeptał mi do ucha ciche "Kocham Cię" i zaniósł do auta.
- Dziękuję. - mruknęłam jak byliśmy już w samochodzie.
- Za co ? - zdziwił się.
- Za to że jesteś. - pocałowałam go w usta.
- Już zawsze na zawsze. - uśmiechnął się.
Szłam za rękę z moim wybawcą. Teraz wszystko będzie dobrze, skończę szkołę i uciekniemy a póki co... zamieszkam u niego.
Sam mi to zaproponowął, a dla mnie było to na rękę.
Uśmiechnął się do mnie czule
- O czym myślisz? - zapytał.
- O nas. - ścisnęłam jego ręke jeszze mocniej,.
- Kocham Cie. - mruknął już po raz setny tego wieczoru.
- Ja Ciebie bardziej. - droczyłam się z nim.
Nagle coś błysło, a zaraz później rozbrzmiał głośny grzmot.
To tylko zwykła burza - a obok mnie jest Zayn - mój Zayn.
Weszliśmy do jego dmu, który swoją drogą był boski, i odłożyliśmy moją torbę.
- Zawsze będiesz ze mną, prawda? - zapytał.
- Już Zawsze, na zawsze- zacytowałam jego słowa.
Wtuliłam się w jego silne ramę i ułożyłm n nim głowe.
Trwaiśmy w cisy oglądając TV, aż unęłam.
**
Obudziło nas dobijanie się do drzwi.
Moze to kumple Zayn'a?
W sumie, dobrze ze ich poznam.
- Otworzę. - mruknęliśmy równocześnie.
Roześmiani podeszliśmy do klamki.
Po chwili stali przed nami dwaj mundurowi.
Nie żeby coś, ale to chyba nie byli kumple mojego chłopaka.
- Zayn Malik? - zapytał jeden z nich.
- Tak to ja. - prztaknął.
- Jest pan aresztowany za porwanie Amy White. - mruknął drugi.
- ... Jakie porwanie!?
-------------------------------------
Ciąg dalszy nastąpi
KOMENTUJCIE.
Na prawdę myślałam, że pójdzie mi wolniej prowadzenie twgo bloga.
Jednak - bardzo przyjemnie mi się pisze to opowiadanie.
Przepraszam, że nie ma humoru, jak to zawsze bywało, ale ten post będzie raczej "na poważnie".
Trudno mi pisać takie smutne, ale taki scenariusz.
Mam nadzieję, że Wam się spodoba.
Ps.: Codziennie mam ok. 170 odwiedzin a komentarzy nadal mało. Jestem wdzięczna wiernym czytelnikom, ale tych nowych też zachęcam do komentowania, chociażby z anonima.
Dzięki za uwagę,
JEST BARDZO PRZYMULONY, NIE MIAŁAM WENY - WYPOCIŁAM COŚ TAKIEGO.
-----------------------------------------
Otworzyłam zaspane oczy. Miałam wyjątkowy dobry humor. Cały wieczór, a w zasadzie noc, przesiedziana z Zayn'em. W domu byłam nad ranem.
Zastanawiacie się dlaczego już nie mam lęku do takich ciemnych miesjc? A więc to proste - u boku Zayn'a czuję się bezpieczna, ale mimo to przychodzą momenty w których czuję obżydliwe dłonie napastnika...
Przeczesałam ręką niesforne włosy i padłam na łóżko.
Została tylko sobota i niedziela aby się wyszaleć!
Myślałam jak mogę wykorzystać te dni.
Moją uwagę przykuły buty, które leżały przy wejściu do mojego pokoju.
Poderwałam się z łóżka jak oszalała!
Ubrania jak i torebkę zostawiłam w holu!
Wybiegłam z pokoju łapiąc przy tym szlafrok, który zaraz potem znalazł się na moim ciele.
Kilka razy upadłam, ale zaraz była na nogach.
- Amy! - usłyszałam wrzask mamy.
W tym momencie mój świat się zatrzymał.
Izabell trzymała w ręcę mój płaszcz i torebkę.
- Co to jest? - zapytała.
Z torebki wypadł bukiet róż. Pięknie...
- Co to jest? - ponowiła pytanie. - Wychodziłaś gdzieś?
- Nie Twój zasrany interes. - mruknęła na odchodne.
- Amy White! Gdzie byłaś w nocy. - powtórzyła z naciskiem na ostatnie słowo.
- W dupie u murzyna! - warknęłam i wyrwałam jej MOJE rzeczy.
Popatrzyła na mnie srogo.
- Uspokój się... Byłam z Zayn'em. - wybełkotałam cicho.
- GDZIE? - krzyknęła przerażona.
- Zabrał mnie na romantyczną kolacje, okey...
- Amy! Nie masz prawa spotykać się z tym zboczeńcem! - warknęła.
- Nie nazywaj go tak! - krzyknęłam.
- Nie usprawiedliwiaj! Uwiedzie Cie, weźmie do łóżka i zostawi.
- On taki nie jest! Kocham go! - krzyczałam.
- To jest pedofilia! - warknęła.
- Jaka pedofilia!? Pojebało Cię!? - nie zniżałam tonu..
- Do pokoju! Żebym cię tu nie widziała...! - warknęła.
Nie widziała? Wedle życzenia....
***
Była to trudna decyzja, ale musiałam coś zrobić.
Miłości nie da się rozdzielić.
Miłość jest wieczna.
Moja matka musi się z tym pogodzić czy tego chcę czy nie - będę z Zayn'em.
Powoli wykręciłam numer do wcześniej wspomnianego chłopaka, a moje oczy zaszkliły się.
To było koniec pięknej rzeczywistości.
***
Ostrożnie złapałam rączkę od torby i wślizgnęłam się na parapet.
Ostatni raz spojrzałam na mój pokój... Ale to tylko chwilowa sytuacja, jeszcze tu wrócę.. kiedyś...
- Amy! - usłyszałam za soba aksamitny głos.
- Zayn - skoczyłam do niego.
Złapał mnie nizcym księżniczkę, to prawda był to parter ale tak było romantycznie.
Wyszeptał mi do ucha ciche "Kocham Cię" i zaniósł do auta.
- Dziękuję. - mruknęłam jak byliśmy już w samochodzie.
- Za co ? - zdziwił się.
- Za to że jesteś. - pocałowałam go w usta.
- Już zawsze na zawsze. - uśmiechnął się.
Szłam za rękę z moim wybawcą. Teraz wszystko będzie dobrze, skończę szkołę i uciekniemy a póki co... zamieszkam u niego.
Sam mi to zaproponowął, a dla mnie było to na rękę.
Uśmiechnął się do mnie czule
- O czym myślisz? - zapytał.
- O nas. - ścisnęłam jego ręke jeszze mocniej,.
- Kocham Cie. - mruknął już po raz setny tego wieczoru.
- Ja Ciebie bardziej. - droczyłam się z nim.
Nagle coś błysło, a zaraz później rozbrzmiał głośny grzmot.
To tylko zwykła burza - a obok mnie jest Zayn - mój Zayn.
Weszliśmy do jego dmu, który swoją drogą był boski, i odłożyliśmy moją torbę.
- Zawsze będiesz ze mną, prawda? - zapytał.
- Już Zawsze, na zawsze- zacytowałam jego słowa.
Wtuliłam się w jego silne ramę i ułożyłm n nim głowe.
Trwaiśmy w cisy oglądając TV, aż unęłam.
**
Obudziło nas dobijanie się do drzwi.
Moze to kumple Zayn'a?
W sumie, dobrze ze ich poznam.
- Otworzę. - mruknęliśmy równocześnie.
Roześmiani podeszliśmy do klamki.
Po chwili stali przed nami dwaj mundurowi.
Nie żeby coś, ale to chyba nie byli kumple mojego chłopaka.
- Zayn Malik? - zapytał jeden z nich.
- Tak to ja. - prztaknął.
- Jest pan aresztowany za porwanie Amy White. - mruknął drugi.
- ... Jakie porwanie!?
-------------------------------------
Ciąg dalszy nastąpi
KOMENTUJCIE.
środa, 17 października 2012
Rozdział 8 "To jest moja przysięga... dla Ciebie"
KONIECZNIE WŁĄCZ TO!
+ Co wy na ten konkurs? (notka niżej)
------------------------------------------
Utopiona w oceanie łez. Przytoczę wam jeden cytat, który jest bohaterem moich rozmyślań - Miłość jest uzależnieniem. Tak jak narkotyk. Kosztujesz powoli, za każdym razem chcesz więcej i więcej. Jest takim moment, że jesteś spełniony, ale po kilku chwilach chcesz jeszcze! Jeszcze więcej! Tak zaczyna się uzależnienie. A miłość? Jest taka sama - uzależniasz się od drugiej osoby. A może nawet jest silniejsza? O narkotyku myślisz 12/h a o miłości, o drugiej osobie? O niej myślisz zawsze! W każdej minucie swojego życia. Każdą decyzje jak podejmujesz, jest dla niej. Dla drugiej osoby.
- Nie może tu przychodzić! - warknęła matka.
- Znowu zaczynasz? - zapytałam.
- To nie jest chłopak dla Ciebie! ... - krzyknęła. - Poprawka, to jest MĘŻCZYZNA ! - wściekła się jeszcze bardziej.
- Ale ja go kocham !
- Nie wiesz co to miłość !
- Jesteś taka mądra, że chyba zaraz... - nie dokończyłam... wiem, że powinnam szanować rodzicielkę, ale w takiej sytuacji to niemożliwe.
Wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.
Sięgnęłam po gitarę.
To był TEN dzień. Zayn obiecał, że jak wyjdę ze szpitala odwiedzi mnie.
Ale teraz? - nie daje znaku życia.
Jednak ufam mu i myślę, że mnie nie zawiedzie.
+ Co wy na ten konkurs? (notka niżej)
------------------------------------------
*Amy*
*3 dni później*
*Dom Amy*
Utopiona w oceanie łez. Przytoczę wam jeden cytat, który jest bohaterem moich rozmyślań - Miłość jest uzależnieniem. Tak jak narkotyk. Kosztujesz powoli, za każdym razem chcesz więcej i więcej. Jest takim moment, że jesteś spełniony, ale po kilku chwilach chcesz jeszcze! Jeszcze więcej! Tak zaczyna się uzależnienie. A miłość? Jest taka sama - uzależniasz się od drugiej osoby. A może nawet jest silniejsza? O narkotyku myślisz 12/h a o miłości, o drugiej osobie? O niej myślisz zawsze! W każdej minucie swojego życia. Każdą decyzje jak podejmujesz, jest dla niej. Dla drugiej osoby.
- Nie może tu przychodzić! - warknęła matka.
- Znowu zaczynasz? - zapytałam.
- To nie jest chłopak dla Ciebie! ... - krzyknęła. - Poprawka, to jest MĘŻCZYZNA ! - wściekła się jeszcze bardziej.
- Ale ja go kocham !
- Nie wiesz co to miłość !
- Jesteś taka mądra, że chyba zaraz... - nie dokończyłam... wiem, że powinnam szanować rodzicielkę, ale w takiej sytuacji to niemożliwe.
Wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.
Sięgnęłam po gitarę.
To był TEN dzień. Zayn obiecał, że jak wyjdę ze szpitala odwiedzi mnie.
Ale teraz? - nie daje znaku życia.
Jednak ufam mu i myślę, że mnie nie zawiedzie.
*Około 17:00*
Żadnego znaku życia. Zapomniał. Znowu.
Przeczesałam dłonią włosy i prychnęłam pod nosem. To nie ma sensu!
Całe moje życie.
- Dlaczego znowu pozwoliłeś mi żyć? Co? -popatrzyłam w sufit, chcąc ilustrować moją rozmowę z Bogiem.
W tym samym momencie zagrzmiało.
Uniosłam ręce w geście obrony i głęboko wzdychnęłam.
Nagle na szafce, na której leżał mój iPhone coś za wibrowało. Jak się domyślam to sms.
Szybko go odczytałam.
"Amy, przepraszam. Nie odzywałem się, przepraszam. Ale daj mi ostatnią szansę proszę. Przyjadę po Ciebie o 22:00, mam nadzieję, że Twoi rodzice będą już spać. Zayn.xxx"
Idiota! Przecież się nie gniewam!
"Oczywiście, że się nie gniewam. Czekam..xxx"
Ubrana w białą podkoszulkę, spódnicę w kwiaty, jeansową kamizelkę i brązowe botki czekałam na Zayn'a. Co prawda miałam jeszcze 10 minut czasu, ale wolałam być gotowa wcześniej.
Po chwili dostałam sms'a z informacją, że Mulat już czeka.
Wyszłam, jak to bywa w Hollywoodzkich filmach - oknem.
Skradałam się, mimo iż wiedziałam, że rodzice smacznie śpią w swojej sypialni, z której nie widzieli podjazdu.
- Nie łatwiej było wyjść drzwiami? - zapytął Zayn.
- Nie, to nadało akcji charakteru. - odezwałam się dumnie.
Pokiwał głową z uznaniem i odpalił swoje czarne AUDI.
Wysiadłam z samochodu z pomocą Zayn'a.
Przed nami znajdowało się jeziorko. Malik wyjął z bagażnika koszyk piknikowy.
Zaprowadził mnie na piękny mostek nad wodą.
W okół znajdowały się kolorowe kwiaty, których odbicie świetnie komponowało się z wodą.
Światło księżyca wpadało na nas, niczym na ósmy cud świata. Na nasze krystaliczne oczy które co chwilę spotykały w magicznym spojrzeniu.
Trawa o tej porze wydawała się błyszczeć.
Nasze dłonie się spotkały. Uścisnął moją rękę i zaczął mówić.
- Nie zważam na to czy mogę,
Nie zwracam uwagi na innych,
Kocham Cię.
Odkąd zaczęliśmy pisać wydałaś się spełnieniem moich marzeń.
Pragnę tylko Ciebie.
Mimo, iż wiem, że będzie nam ciężko,
Kocham Cię.
Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę,
Ale właśnie teraz patrzę na anioła.
Kocham Cię.
Będę tkwił w tym stanie do końca mojego życia..
To jest moja przysięga... Dla Ciebie. - wyszeptał.
Rozpłakałam się. Zakochałam się w Zaynie to pewne.
W tym bad boy'u, który tak na prawdę jest czuły, romantyczny, nieśmiały, wstydliwy i może troszeczkę zadufany w sobie, ale przede wszystkim, jest mój.
Złożyłam na jego ustach długi pocałunek. Był dla mnie wszystkim.
Trwaliśmy w tym stanie około kilkunasty minut.
Ale dla mnie świat nie miał teraz znaczenia,
Teraz liczył się tylko ja i on - my.
- Wiesz, że będzie ciężko?
Wiesz, że moi rodzice uważają, że jesteś dla mnie za dorosły?
Wiesz, że ja mam dopiero 15 lat a ty jesteś bogiem nastolatek?
Wiesz, że nasza miłość jest zakazana?
Wiesz, że jesteś cudowny? - zapytałam.
- Wiem. Znam wszystkie odpowiedzi na Twoje pytania. Oprócz jednego... Kochasz mnie? - zapytał.
- Ja wariatka. - uśmiechnęłam się zadziornie.
Splótł nasze palce razem i złożył na moich ustach kolejny pocałunek.
- Kocham Cię. - spojrzał w moje niebieskie tęczówki.
- Ja Ciebie bardziej. - mruknęłam.
---------------------------
Cholernie nudny, wiem...Tylko nie bijcie - wena mnie opuściła a w dodatku muszę czytać "Przygody Odyseusza"
KOMENTUJCIE!
TO OD KOMENTARZY ZALEŻY KIEDY BĘDZIE NASTĘPNY!
sobota, 13 października 2012
Rozdział 7 "Świecisz jasno jak diament"
Dzień Dobryy. !
Przepraszam, spieprzyłam początek i koniec..:///
~ Jak zawsze.
Zapraszam do czytania.
+ W poszczególnych fragmentach będą pojawiać się piosenki, które oddadzą nastrój.
Dzięki za uwagę.
Liczę na KOMENTARZE I OBSERWUJĄCYCH.
------------------------------------------------------
WŁĄCZ TO.
*Amy*
Może wydawać się to dziwne, ale ja - zwykła 15 latka, chcę umrzeć, nie mając z życia... właściwie nic, bo dla kogo mam żyć? No właśnie.
Zayn. - to słowo wyraża więcej nie tysiąc słów, jak dla mnie.
Dopóki mam nadzieję, że jeszcze kiedyś go zobaczę, nie mogę się poddać.
Dopóki nie dostanę jakiegoś znaku - poczekam.
Tak długo jak mnie kochasz..(..)
Będę silna dla niego. Dla Zayn'a, który może kiedyś jeszcze się pojawi, w moim, marnym życiu.
A gdyby wrócił, przekaże mu to co, w życiu najważniejsze - miłość.
Moglibyśmy być głodnymi,
Moglibyśmy być bezdomnymi,
Moglibyśmy być załamanymi,
Tak długo jak mnie kochasz...(...)
*Zayn*
Pedał gazu dociśnięty do podłogi. Pisk opon. Czarne AUDI odjeżdżające spod białego przestronnego domu. Prędkość, zabójcza prędkość.
Rzuciłem telefonem o fotel, zacisnąłem ręce na kierownicy.
- Odbierz... - mruczałem. - Czemu mi to robisz??!! - krzyknąłem.
Przecież, nie mogę mieć pewności, że nic jej nie jest. Nie odpisuje, nie odbiera...
Do tego jeszcze Perrie...(..)
Człowiek wraca z trasy zmęczony, wchodzi do domu, a tam jego dziewczyna zabawia się w najlepsze z chłopakiem, którego na oczy nie widział,! No bez jaj!
Rozumiem, że Amy może być zła, może mnie nawet nie wpuszczać do domu, też bym się nie wpuścił. ...
Ale muszę dowiedzieć się, czy z nią wszystko okey.
Nie darowałbym sobie gdyby coś się jej stało.
Wysiadłem z samochodu biegnąc w stronę jej domu.
Rzuciłem krótkie cześć do fanek, które mnie zauważyły, ale chyba zrozumiały, że nie mogę rozmawiać.
Zadzwoniłem do drzwi. Skąd wiedziałem, że tu mieszka? Odprowadzałem ją.
Wtedy. 6 września w dzień jej 15 urodzin....
- To tutaj - odezwała się melodyjnym głosem.
- Tak szybko?! - zdziwiłem się.
- Wiesz, że nie musiałeś... - zaprzeczała.
- Nie darowałbym sobie, gdyby coś Ci się stało. Ko... - jeszcze bym coś palnął! - Słodkich snów.
- Dziękuję. - pocałowała mnie w policzek. Aż miły dreszczyk przeszedł...
- Za co?
- Za to, że jesteś... - mruknęła.
- Zawsze będę... O tu. - pokazałem ręką na serce i po raz setny tego wieczoru odpłynąłem w jej oczach (...)
Zadzwoniłem do drzwi - drugi raz.
Po chwili stanęła w nich, jak przypuszczam mama Amy.
Upuściła szklankę, którą trzymała w lewej ręce.
Oczy prawie wystrzeliły jej z orbit, jestem prawie pewny, że gdyby nie fakt, że przed chwilą robiła szklankę przypierwiastkowałaby mi tak, że zęby zbierałbym jeszcze w promieniu 200 km.
- Zayn? - teraz to ja przełknąłem ślinę, dość głośno aby to usłyszała. - Zayn, tak? - ponowiła pytanie.
- Ta..Tak. - wydusiłem.
- To twoja wina! Wynoś się, rozumiesz! - zaczęła wrzeszczeć! - Ona mogła zginąć! - oniemiałem... Uuu...Umrzeć?
- U..umrzeć? - zapytałem aby się upewnić.
- Próba samobójcza, mówi Ci to coś?! To twoja wina! Przez Ciebie moja córka leży w szpitalu! - w szpitalu?
Pobiegłem do samochodu nie zważając na obelgi kierowane w moją osobę.!
Ale to nie możliwe, przeze mnie?
Wyszedłem z auta nie rozglądając się, czy coś jedzie, miałem to w... poważaniu.
Był to szpital w pobliżu, może tutaj jest? Może tu ją znajdę.?
biegłem do recepcji.
- Gdzie leży Amy White? Proszę, to ważne... - zacząłem nawijać o recepcjonistki.
- Nie mogę udzielać takich informacji. - mruknęła.
- Proszę.... - mruknąłem.
Po kilku nieudanych próbach, powiedziałą gdzie leży Amy.
Pokój 66. Spoko - znajdę.
WŁĄCZ TO.
Stanąłem przed salą. Serce biło mi nierównym rytmem, ręce pociły ale uśmiech wkradł się na moją twarz widząc JĄ.
Świecisz jasno, jak diament.
Podszedłem bliżej dotykając ręką szyby oddzielającej mnie - od niej.
Znalazłem światło w pięknym morzu.
Zamrugałem kilkakrotnie oczami, jakbym nie mógł uwierzyć, że to dzieje się na prawdę... bo to jest nierealne. Ja i 15 latka, a jednak...
Ty i ja.
- Amy.. - zamruczałem.
Odwróciła się. Od razu zobaczyłem jej załzawione oczy. Bałem się, a co jeśli to przeze mnie?
Widząc ją w takim stanie same łzy cisnęły mi się na oczy. Teraz nie mogę wstrzymywać emocji, które we mnie tkwią. Rozpłakałem się.
- Zayn.. - teraz ona się odezwała.
Jesteśmy pięknie jak diamenty na niebie.
Podszedłem do jej łóżka.
- Przepraszam.. - tylko tyle mogłem powiedzieć.
Zobaczyłem lekkie rany na rękach...
- Amy co to? - wskazałem na jej nadgarstki.
Wtedy rozpłakała się jeszcze bardziej.
- Przepraszam.. - znowu to powiedziałem.
- To ja przepraszam... - odezwała się.
- Amy kto Ci to zrobił, to ty? - zapytałem.
- To on... - wymruczała.
- Kto??... - wiem, byłem nachalny, ale chciałem nieźle obić ryj osobie, która sprawiła jej przykrość... A może to ja?
- Co ty tu do cholery robisz?! Amy nie gadaj z nim!! Jerry, bierz go! Wynoś się! - usłyszałem krzyki.
Spanikowana Amy popatrzyła mi w oczy i dała kopertę do ręki.
- Przeczytaj to... - powiedziała przez łzy. - Kocham Cię. - usłyszałem tylko tyle... Później wyprowadzili mnie z sali.
Usiadłem na fotelu. Wyjąłem z koperty list.
Jesteś spadającą gwiazdą, widzę Cię.
Rozłożyłem go.
"Zayn...
Nie chcę rozdrapywać ran, ale pisząc to - muszę.
Przepraszam za mamę.
Ona uważa, że to przez Ciebie.
Ale jest wręcz na odwrót.
To dzięki Tobie żyję.
Bo mam dla kogo.
Piszę to z myślą, że jestem tylko 15letnią dziewczyną,
której nie chcesz...
19 letnia gwiazda i jakaś małolata?
Musisz wiedzieć, że ja.. Kocham Cię.
Nie znam tego uczucia.
Ale to chyba jest to.
Zayn...
Wracałam wieczorem z ... z mojego ulubionego miejsca.
Wtedy została napadnięta
Próbowano mnie .. zgwałcić.
Nie chcę myśleć co by było gdyby nie policja.
Tylko proszę, nie mówmy moim rodzicom.
Oni nie zrozumieją.
Oni mnie nie rozumieją.
Twoja ... Amy .."
Widziałem życie głęboko w twoich oczach..(...)
Upadłem na kolana.
Niestety upadłem na kopertę i coś zakuło mnie w kolanie.
Wyjąłem z niej bransoletkę.
Zawieszka była koloru srebrnego z wyrobionym napisem..:
"Świecisz jasno jak diament"...
Przycisnąłem podarunek do serca i rozpłakałem się jak dziecko....
-------------------------
Załatwiłam końcówkę... eh...
LICZĘ NA KOMENTARZE!
Przepraszam, spieprzyłam początek i koniec..:///
~ Jak zawsze.
Zapraszam do czytania.
+ W poszczególnych fragmentach będą pojawiać się piosenki, które oddadzą nastrój.
Dzięki za uwagę.
Liczę na KOMENTARZE I OBSERWUJĄCYCH.
------------------------------------------------------
WŁĄCZ TO.
*Amy*
Może wydawać się to dziwne, ale ja - zwykła 15 latka, chcę umrzeć, nie mając z życia... właściwie nic, bo dla kogo mam żyć? No właśnie.
Zayn. - to słowo wyraża więcej nie tysiąc słów, jak dla mnie.
Dopóki mam nadzieję, że jeszcze kiedyś go zobaczę, nie mogę się poddać.
Dopóki nie dostanę jakiegoś znaku - poczekam.
Tak długo jak mnie kochasz..(..)
Będę silna dla niego. Dla Zayn'a, który może kiedyś jeszcze się pojawi, w moim, marnym życiu.
A gdyby wrócił, przekaże mu to co, w życiu najważniejsze - miłość.
Moglibyśmy być głodnymi,
Moglibyśmy być bezdomnymi,
Moglibyśmy być załamanymi,
Tak długo jak mnie kochasz...(...)
*Zayn*
Pedał gazu dociśnięty do podłogi. Pisk opon. Czarne AUDI odjeżdżające spod białego przestronnego domu. Prędkość, zabójcza prędkość.
Rzuciłem telefonem o fotel, zacisnąłem ręce na kierownicy.
- Odbierz... - mruczałem. - Czemu mi to robisz??!! - krzyknąłem.
Przecież, nie mogę mieć pewności, że nic jej nie jest. Nie odpisuje, nie odbiera...
Do tego jeszcze Perrie...(..)
Człowiek wraca z trasy zmęczony, wchodzi do domu, a tam jego dziewczyna zabawia się w najlepsze z chłopakiem, którego na oczy nie widział,! No bez jaj!
Rozumiem, że Amy może być zła, może mnie nawet nie wpuszczać do domu, też bym się nie wpuścił. ...
Ale muszę dowiedzieć się, czy z nią wszystko okey.
Nie darowałbym sobie gdyby coś się jej stało.
Wysiadłem z samochodu biegnąc w stronę jej domu.
Rzuciłem krótkie cześć do fanek, które mnie zauważyły, ale chyba zrozumiały, że nie mogę rozmawiać.
Zadzwoniłem do drzwi. Skąd wiedziałem, że tu mieszka? Odprowadzałem ją.
Wtedy. 6 września w dzień jej 15 urodzin....
- To tutaj - odezwała się melodyjnym głosem.
- Tak szybko?! - zdziwiłem się.
- Wiesz, że nie musiałeś... - zaprzeczała.
- Nie darowałbym sobie, gdyby coś Ci się stało. Ko... - jeszcze bym coś palnął! - Słodkich snów.
- Dziękuję. - pocałowała mnie w policzek. Aż miły dreszczyk przeszedł...
- Za co?
- Za to, że jesteś... - mruknęła.
- Zawsze będę... O tu. - pokazałem ręką na serce i po raz setny tego wieczoru odpłynąłem w jej oczach (...)
Zadzwoniłem do drzwi - drugi raz.
Po chwili stanęła w nich, jak przypuszczam mama Amy.
Upuściła szklankę, którą trzymała w lewej ręce.
Oczy prawie wystrzeliły jej z orbit, jestem prawie pewny, że gdyby nie fakt, że przed chwilą robiła szklankę przypierwiastkowałaby mi tak, że zęby zbierałbym jeszcze w promieniu 200 km.
- Zayn? - teraz to ja przełknąłem ślinę, dość głośno aby to usłyszała. - Zayn, tak? - ponowiła pytanie.
- Ta..Tak. - wydusiłem.
- To twoja wina! Wynoś się, rozumiesz! - zaczęła wrzeszczeć! - Ona mogła zginąć! - oniemiałem... Uuu...Umrzeć?
- U..umrzeć? - zapytałem aby się upewnić.
- Próba samobójcza, mówi Ci to coś?! To twoja wina! Przez Ciebie moja córka leży w szpitalu! - w szpitalu?
Pobiegłem do samochodu nie zważając na obelgi kierowane w moją osobę.!
Ale to nie możliwe, przeze mnie?
Wyszedłem z auta nie rozglądając się, czy coś jedzie, miałem to w... poważaniu.
Był to szpital w pobliżu, może tutaj jest? Może tu ją znajdę.?
biegłem do recepcji.
- Gdzie leży Amy White? Proszę, to ważne... - zacząłem nawijać o recepcjonistki.
- Nie mogę udzielać takich informacji. - mruknęła.
- Proszę.... - mruknąłem.
Po kilku nieudanych próbach, powiedziałą gdzie leży Amy.
Pokój 66. Spoko - znajdę.
WŁĄCZ TO.
Stanąłem przed salą. Serce biło mi nierównym rytmem, ręce pociły ale uśmiech wkradł się na moją twarz widząc JĄ.
Świecisz jasno, jak diament.
Podszedłem bliżej dotykając ręką szyby oddzielającej mnie - od niej.
Znalazłem światło w pięknym morzu.
Zamrugałem kilkakrotnie oczami, jakbym nie mógł uwierzyć, że to dzieje się na prawdę... bo to jest nierealne. Ja i 15 latka, a jednak...
Ty i ja.
- Amy.. - zamruczałem.
Odwróciła się. Od razu zobaczyłem jej załzawione oczy. Bałem się, a co jeśli to przeze mnie?
Widząc ją w takim stanie same łzy cisnęły mi się na oczy. Teraz nie mogę wstrzymywać emocji, które we mnie tkwią. Rozpłakałem się.
- Zayn.. - teraz ona się odezwała.
Jesteśmy pięknie jak diamenty na niebie.
Podszedłem do jej łóżka.
- Przepraszam.. - tylko tyle mogłem powiedzieć.
Zobaczyłem lekkie rany na rękach...
- Amy co to? - wskazałem na jej nadgarstki.
Wtedy rozpłakała się jeszcze bardziej.
- Przepraszam.. - znowu to powiedziałem.
- To ja przepraszam... - odezwała się.
- Amy kto Ci to zrobił, to ty? - zapytałem.
- To on... - wymruczała.
- Kto??... - wiem, byłem nachalny, ale chciałem nieźle obić ryj osobie, która sprawiła jej przykrość... A może to ja?
- Co ty tu do cholery robisz?! Amy nie gadaj z nim!! Jerry, bierz go! Wynoś się! - usłyszałem krzyki.
Spanikowana Amy popatrzyła mi w oczy i dała kopertę do ręki.
- Przeczytaj to... - powiedziała przez łzy. - Kocham Cię. - usłyszałem tylko tyle... Później wyprowadzili mnie z sali.
Usiadłem na fotelu. Wyjąłem z koperty list.
Jesteś spadającą gwiazdą, widzę Cię.
Rozłożyłem go.
"Zayn...
Nie chcę rozdrapywać ran, ale pisząc to - muszę.
Przepraszam za mamę.
Ona uważa, że to przez Ciebie.
Ale jest wręcz na odwrót.
To dzięki Tobie żyję.
Bo mam dla kogo.
Piszę to z myślą, że jestem tylko 15letnią dziewczyną,
której nie chcesz...
19 letnia gwiazda i jakaś małolata?
Musisz wiedzieć, że ja.. Kocham Cię.
Nie znam tego uczucia.
Ale to chyba jest to.
Zayn...
Wracałam wieczorem z ... z mojego ulubionego miejsca.
Wtedy została napadnięta
Próbowano mnie .. zgwałcić.
Nie chcę myśleć co by było gdyby nie policja.
Tylko proszę, nie mówmy moim rodzicom.
Oni nie zrozumieją.
Oni mnie nie rozumieją.
Twoja ... Amy .."
Widziałem życie głęboko w twoich oczach..(...)
Upadłem na kolana.
Niestety upadłem na kopertę i coś zakuło mnie w kolanie.
Wyjąłem z niej bransoletkę.
Zawieszka była koloru srebrnego z wyrobionym napisem..:
"Świecisz jasno jak diament"...
Przycisnąłem podarunek do serca i rozpłakałem się jak dziecko....
-------------------------
Załatwiłam końcówkę... eh...
LICZĘ NA KOMENTARZE!
środa, 10 października 2012
Rozdział 6 "Moim marzeniem jest jest umrzeć w twoich ramionach, wystarczy, że powiesz "tak", a wszystko stnie się możliwe. Wystraczy, że mnie pokochasz, że sobie o mnie przypomnisz..."
ŚWIETNA PIOSENKA,
WŁĄCZ...XX
Z GÓRY PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY, ALE OPOWIEM NA KONIEC TERAZ CZYTAJCIE.
-----------------------------------------
Ostatni raz wzięłam głęboki oddech, który miał być moim ostatnim....\
Powoli naznaczałam na ręce kreskę żyletką, ale krew nie wylała się. Bałam się, ale to miało mi pomóc, prawda?
Przejechałam NIĄ jeszcze raz po nadgarstku. Udało się.
Czerwona ciecz zlała się po mojej lewej dłoni. Ból, niesamowity ból. Gdyby nie to, że byłam wycieńczona na pewno zaczęłabym krzyczeć. Przejechałam żyletką jeszcze raz po zakrwawionej ręce. Było lepiej - nie czułam już bólu, ani feralnego dotyku zboczeńca...
Przebłyski które zostały w mojej pamięci
Wracam z powrotem do tych czasów,
gdy bawiłam się na ulicy,
kopiąc piłkę,
tańcząc na placach,
stojąc na krawędzi
Stos moich ubrań
leży na brzegu Twego łóżka
Gdy czuję, że upadam
Obracam to w żart*
Czułam wewnętrzne ukojenie... Oczy zaczęły mi się zamykać. Widziałam krew. Wszędzie.
Ale teraz nie miało to znaczenia. Teraz - odchodziłam z tego świata z myślą, że doświadczyłam miłość, która przebłysnęła tylko na chwilę, po czym uciekła zostawiając na moim sercu krwiste ślady.
------------------------------------------------------------
POPATRZCIE!
JA TU DLA WAS ROZDZIAŁ PISZĘ, A MAM Z BIOLOGII BARDZO WAŻNY SPRAWDZIAN, KTÓRY SZCZERZE POWIEDZIAWSZY MAM W POWAŻANIU...
BO KOGO INTERESUJĘ BUDOWA KOMÓRKI GRZYBA, CZY BAKTERII? ... NO WŁAŚNIE.
MAM NADZIEJĘ, ŻE ZA TEN MÓJ WIEEEELKI (xD) TRUD DOSTANĘ PARĘ MIŁYCH MOBILIZUJĄCYCH KOMENTARZY...!
Pozdrawiam.
WŁĄCZ...XX
Z GÓRY PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY, ALE OPOWIEM NA KONIEC TERAZ CZYTAJCIE.
-----------------------------------------
Ostatni raz wzięłam głęboki oddech, który miał być moim ostatnim....\
Powoli naznaczałam na ręce kreskę żyletką, ale krew nie wylała się. Bałam się, ale to miało mi pomóc, prawda?
Przejechałam NIĄ jeszcze raz po nadgarstku. Udało się.
Czerwona ciecz zlała się po mojej lewej dłoni. Ból, niesamowity ból. Gdyby nie to, że byłam wycieńczona na pewno zaczęłabym krzyczeć. Przejechałam żyletką jeszcze raz po zakrwawionej ręce. Było lepiej - nie czułam już bólu, ani feralnego dotyku zboczeńca...
Przebłyski które zostały w mojej pamięci
Wracam z powrotem do tych czasów,
gdy bawiłam się na ulicy,
kopiąc piłkę,
tańcząc na placach,
stojąc na krawędzi
Stos moich ubrań
leży na brzegu Twego łóżka
Gdy czuję, że upadam
Obracam to w żart*
Czułam wewnętrzne ukojenie... Oczy zaczęły mi się zamykać. Widziałam krew. Wszędzie.
Ale teraz nie miało to znaczenia. Teraz - odchodziłam z tego świata z myślą, że doświadczyłam miłość, która przebłysnęła tylko na chwilę, po czym uciekła zostawiając na moim sercu krwiste ślady.
*
Narrator
Mama Amy - Izabell w samą porę znalazła się w domu. Nawoływała córkę, ale odpowiedziała jej cisza. Wiedziała, że nastolatka ma małego "dołka", więc żeby poprawić jej humor kupiła jej ulubione ciasto czekoladowe. Weszła do pokoju gdzie jej nie było...
Usłyszała cichy szloch...
Weszła do łazienki, w tej samej w chwili, kiedy ciało dziewczyny upada na zimne płytki podłogi.
Ciasto wypadło jej z roztrzęsionych rąk, które szybko wystukały numer karetki pogotowia.
Była lekarzem i wiedziała co ma zrobić. Przyłożyła bluzę do nadgarstka Amy, aby zatamować potok krwi.
W między czasie rozglądała się, za jakąś torbą, aby spakować potrzebne rzeczy do szpitala.
Pogotowie zjawiło się już po 3 minutach i zabrano nastolatkę.
Izabell zaczęła pakować ubrania dziewczyny, kiedy dostrzegła telefon na szafce nocnej. Podniosła się i odblokowała ekran.
Amy nie wylogowała się i matka sprawdziła jej pocztę, z wrażenia wypuściła telefon.
Nastolatka pisała z jakimś obcym facetem, około 3 tygodni temu. Teraz nie dawał znaku życia.... Może to on jej coś zrobił, coś co sprawiło, że ona chciała się zabić?
*
Amy
Wiesz, że będę
Twoim życiem, twoją duszą,
Twoim życiem, twoją duszą,
twoim powodem by być
Moja miłość i moje serce
Oddychają dla tego momentu
Kiedy znajdę słowa by ci to powiedzieć
Zanim mnie opuścisz...(...)
Moja miłość i moje serce
Oddychają dla tego momentu
Kiedy znajdę słowa by ci to powiedzieć
Zanim mnie opuścisz...(...)
Otworzyłam ostrożnie oczy. Byłam zmęczona, ale ciekawość gdzie jestem była silniejsza.
- Boże Amy! - krzyknęli rodzice. - Dlaczego to zrobiąłś - odezwała się mama, kiedy tata pobiegł po lekarza.
- Miałam powody. - mruknęłam. Byłam zła, że się obudziłam, mogłam odejść... Byłoby mi lepiej. - Ile byłam "nieobecna"?
- To przez tego Zayn'a? - zadrwiła.
- Co?!- zdziwiłam się.
- Nie udawaj... - załamała się. - Dorwe drania... - mruknęła pod nosem.
- Skąd o nim wiesz?! - wybuchałam, dziwne, niby taka słaba, a drzeć się umiem.
- Kochanie...
- Nie kochaniuj mnie tutaj! - zagroziłam. - Weszłaś na MOJĄ skrzynkę odbiorczą, tak?
- Zrobił Ci coś? - jak zwykle zmieniała temat.
- Nie! Jest jedyną osobą, której ufam...!
- Nawet go nie znasz! - wybuchła.
- Znam. Spotkałam go. Jest zwykłym nastolatkiem, nie jakimś zboczeńcem. - zadrwiłam.
- NASTOLATKIEM!? Ile on ma lat? - zapytała zdezorintowana.
- Czterdzieści. - powiedziałam sarkastycznie, na co oczy matki mało co nie wyleciały. - 19, dla ścisłości 18 i 8 miesięcy. Zadowolona?
- To 5 lat różnicy, to jest mężczyzna! - krzyczała.
- ... który mnie rozumie, i jest moją jedyną bliską osobą. -sprostowałam.
- Co?! Tobie się w głowie poprzewracało... On chce... - nie dokończyła bo do sali wszedł lekarz...(.)
Kilka, jak dla mnie, zbędnych badań i znowu zostałam sama. Wkurzona matka wraz z ojcem siedziała na korytarzu. Jasne, najlepiej uciec...
*
Dni mijały spokojnie, oczywiście matka nadal buła obrażona. Ale wiek to tylko liczba!
Prawiła mi kazania na teamt Zayn'a,
Niestety, on chyba zapomniał.
Zapomniał, ale ja nadal pamiętam.
Nie kocha, ale ja nadl go kocham.
Nie chcę, ale ja nadal potrzebuję go całą sobą..(...)
Samotnie wlepiałam wzrok w szybę. Spływały po niej krople rzęsistego deszczu, który był do przewidzenia o tej porze roku.
Szczególnie zaintrygowały mnie dwie kropelki.
Jedna - mała, samotna kropla odpędzona w róg okna, próbująca odszukać tej właściwej towarzyszki.
Druga - większa, wyrazista, zagubiona w tłumie szukająca tej innej, tej jedynej.
Z zafascynowaniem czekałam na dalszy ciąg wydarzeń...
Po wielu przeszkodach spotkały się i złączyły w jedność, po czym opadły w framugę okna... I już zawsze były razem.
------------------------------------------------------------
POPATRZCIE!
JA TU DLA WAS ROZDZIAŁ PISZĘ, A MAM Z BIOLOGII BARDZO WAŻNY SPRAWDZIAN, KTÓRY SZCZERZE POWIEDZIAWSZY MAM W POWAŻANIU...
BO KOGO INTERESUJĘ BUDOWA KOMÓRKI GRZYBA, CZY BAKTERII? ... NO WŁAŚNIE.
MAM NADZIEJĘ, ŻE ZA TEN MÓJ WIEEEELKI (xD) TRUD DOSTANĘ PARĘ MIŁYCH MOBILIZUJĄCYCH KOMENTARZY...!
Pozdrawiam.
poniedziałek, 8 października 2012
Rozdział 5 "Czy to już koniec? Dal Ciebie może tak, ale dla mnie to początek nowego lepszego życia..."
*Amy*
Chyba każdy miał taką chwilę w swoim życiu, kiedy ... nie chcę żyć. Tak właśnie czuję się ja. Mam dość, mam dość wszystkiego! Ciągle czuję jego dotyk, oddech, ból i obrzydzenie do samej siebie.
Po moim pokoju, który jakby mogło się wydawać przesiąkł moim smutkiem, rozległ się dźwięk pukania.
- Nie ma mnie. - mruknęłam słabo, przecież nie odzywałam się przez... 7 dni, już dzisiaj mija tydzień.
- Córcia co jest? - usłyszalam cichy głos mojej rodzicielki.
- Nic. - musiałam ją wkurzyć bo drzwi aż rypły. Usiadłam obok mnie.
- Dlaczego nie było Cię w szkole? - zapytała.
Wzruszyłam ramionami.
- Dlaczego nie było Cię w szkole? - powtórzyłam.
Ponownie wzruszyłam bezradnie ramionami.
- Co Ci odbija? - wstała z miejsca.
Ignorując ją wzięłam do ręki gitarę i zaczęłąm grać dobrze znaną mi melodię, Ed Sheeran - The a Team.
- Czyli teraz będziesz obrażać się na cały świat? Ktoś złamał Ci serce? - zapytała.
- "Nie dociera? Nie ufam Ci i nic Ci nie powiem!" - pomyślałam.
- Amy Marie White! - wrzasnęła.
Miałam ochotę przyłożyć jej tą gitarą.
- Szlaban ! A w poniedziałek widze Cię w szkolę ! - krzyknęła a po pokoju rozniósł się trzask.
***
Łzy napłynęły mi do oczu, ale nadal nie odrywałam oczu od gitary.
Mogłoby się wydawać, że melodia koi moje rany. Bardzo głębokie rany, które przez kolejne tygodnie tylko się pogłębiają. W morzu moich łez, przez które ledwo widziałam nadal widnieje obraz nieszczęsnej nocy. Nawet nie chcę wiedzieć co mogło się stać!
Muszę się komuś wygadać... Ale komu? Komu mogę zaufać? W ogóle co to jest "zaufanie"? To nic nie znaczące gówno!
Nadal wytrwale obijałam koniuszkami palców o struny.
Czasami w najmniej oczekiwanej chwili uczucie jego dotyku wraca. To uczucie, które jest nieodwracalne, ale za to jak bardzo znienawidzone...
Wstałam z ławki. Nie mylicie się "ławki". Siedzę w parku i brzdąkam na gitarze, ale tylko w ciągu dnia. Około 3p.m. jestem już w domu.
Szkoła? Nie wiem. Nie byłam.
Nagle usłyszałam charakterystyczne stukanie obcasów i piskliwy głos.
- A panna co tutaj robi? - to sekretarka!
Zgadnijcie co zrobiłam.? Wzruszyłam ramionami nieprzejęta niczym.
- Oj dowie się pan dyrektor... A jutro widzę Cię w szkole! - krzyknęła i pobiegłą dalej... spieszyła się.
Wszyscy się gdzieś spieszą.... nie zauważają mnie, taką nic nieznaczącą nastolatkę, która przeżyła w swoim życiu jakże wiele... Nic dla nich nie znaczę! No tak, przecież mnie nie znają, ale są moimi bliźnimi, wszyscy ludzie niezależnie od narodowości, czy koloru skóry są rodziną. Niestety, jeśli tak wygląda rodzina to wcale nie dziwię się dlaczego niektórzy popełniają samobójstwo, popadają w depresję... To wygląda jak jedno wielkie spieszące się gówno! Więc co ja tu jeszcze robię? Nie wiem. Nie mam dla kogo żyć... Nie mogę żyć.
Wróciłam do domu, wkurzona na cały świat. Wzięłam żyletkę, która dotychczas samotnie spoczywała na toaletce.
- No dalej! Pokaż jakim jesteś nieudacznikiem! Zabij się! - krzyczałam sama do siebie. - Jesteś nikim! - krzyczałam do odbicia w lustrze. - Zabij się... - głos mi się załamał.
Łzy lały mi się po policzkach, które były zaróżowione od zimna, a może to od upokorzenia? Od upokorzenia które spotkało mnie kilka tygodni wcześniej? Przecież nie jestem tanią dziwką, która otworzyła dupodajnie za rogiem!
Oparłam się plecami o ścianę i zjechałam wzdłuż niej.
Z trudem oddychałam przez płacz.
- Umieram od środka... - powiedziałam przez ataki płaczu. - Zginę prędzej czy później... - mruknełam sama do siebie.
Ułożyłam rękę na pięknym białym prześcieradle i położyłam na nim żyletkę.
- Teraz albo nigdy.... - mruknęłam, ale nie byłąm pewna.
Umrzeć?
Przestanę czuć ten okropny dotyk na sobie, zapomnę o problemach, umrę...
Ostatni raz wzięłam głęboki oddech, który miał być moim ostatnim....
-------------------------------------
JA WAS PROSZĘ.
KOMENTUJCIE! BO NIE WIEM CZY PISAĆ, CZY DAC SOBIE SIANA.
OBSERWATORÓW PRZYBYŁO, ALE KOMENTARZY WCALE.
DLA CIEBIE TO TYLKO JEDEN WPIS, A DLA MNIE MOTYWACJA NA NOWY ROZDZIAŁ.
DZIĘKUJĘ Z GÓRY, (anonimy też mogą komentować)
Chyba każdy miał taką chwilę w swoim życiu, kiedy ... nie chcę żyć. Tak właśnie czuję się ja. Mam dość, mam dość wszystkiego! Ciągle czuję jego dotyk, oddech, ból i obrzydzenie do samej siebie.
Po moim pokoju, który jakby mogło się wydawać przesiąkł moim smutkiem, rozległ się dźwięk pukania.
- Nie ma mnie. - mruknęłam słabo, przecież nie odzywałam się przez... 7 dni, już dzisiaj mija tydzień.
- Córcia co jest? - usłyszalam cichy głos mojej rodzicielki.
- Nic. - musiałam ją wkurzyć bo drzwi aż rypły. Usiadłam obok mnie.
- Dlaczego nie było Cię w szkole? - zapytała.
Wzruszyłam ramionami.
- Dlaczego nie było Cię w szkole? - powtórzyłam.
Ponownie wzruszyłam bezradnie ramionami.
- Co Ci odbija? - wstała z miejsca.
Ignorując ją wzięłam do ręki gitarę i zaczęłąm grać dobrze znaną mi melodię, Ed Sheeran - The a Team.
- Czyli teraz będziesz obrażać się na cały świat? Ktoś złamał Ci serce? - zapytała.
- "Nie dociera? Nie ufam Ci i nic Ci nie powiem!" - pomyślałam.
- Amy Marie White! - wrzasnęła.
Miałam ochotę przyłożyć jej tą gitarą.
- Szlaban ! A w poniedziałek widze Cię w szkolę ! - krzyknęła a po pokoju rozniósł się trzask.
***
Łzy napłynęły mi do oczu, ale nadal nie odrywałam oczu od gitary.
Mogłoby się wydawać, że melodia koi moje rany. Bardzo głębokie rany, które przez kolejne tygodnie tylko się pogłębiają. W morzu moich łez, przez które ledwo widziałam nadal widnieje obraz nieszczęsnej nocy. Nawet nie chcę wiedzieć co mogło się stać!
Muszę się komuś wygadać... Ale komu? Komu mogę zaufać? W ogóle co to jest "zaufanie"? To nic nie znaczące gówno!
Nadal wytrwale obijałam koniuszkami palców o struny.
Czasami w najmniej oczekiwanej chwili uczucie jego dotyku wraca. To uczucie, które jest nieodwracalne, ale za to jak bardzo znienawidzone...
Wstałam z ławki. Nie mylicie się "ławki". Siedzę w parku i brzdąkam na gitarze, ale tylko w ciągu dnia. Około 3p.m. jestem już w domu.
Szkoła? Nie wiem. Nie byłam.
Nagle usłyszałam charakterystyczne stukanie obcasów i piskliwy głos.
- A panna co tutaj robi? - to sekretarka!
Zgadnijcie co zrobiłam.? Wzruszyłam ramionami nieprzejęta niczym.
- Oj dowie się pan dyrektor... A jutro widzę Cię w szkole! - krzyknęła i pobiegłą dalej... spieszyła się.
Wszyscy się gdzieś spieszą.... nie zauważają mnie, taką nic nieznaczącą nastolatkę, która przeżyła w swoim życiu jakże wiele... Nic dla nich nie znaczę! No tak, przecież mnie nie znają, ale są moimi bliźnimi, wszyscy ludzie niezależnie od narodowości, czy koloru skóry są rodziną. Niestety, jeśli tak wygląda rodzina to wcale nie dziwię się dlaczego niektórzy popełniają samobójstwo, popadają w depresję... To wygląda jak jedno wielkie spieszące się gówno! Więc co ja tu jeszcze robię? Nie wiem. Nie mam dla kogo żyć... Nie mogę żyć.
Wróciłam do domu, wkurzona na cały świat. Wzięłam żyletkę, która dotychczas samotnie spoczywała na toaletce.
- No dalej! Pokaż jakim jesteś nieudacznikiem! Zabij się! - krzyczałam sama do siebie. - Jesteś nikim! - krzyczałam do odbicia w lustrze. - Zabij się... - głos mi się załamał.
Łzy lały mi się po policzkach, które były zaróżowione od zimna, a może to od upokorzenia? Od upokorzenia które spotkało mnie kilka tygodni wcześniej? Przecież nie jestem tanią dziwką, która otworzyła dupodajnie za rogiem!
Oparłam się plecami o ścianę i zjechałam wzdłuż niej.
Z trudem oddychałam przez płacz.
- Umieram od środka... - powiedziałam przez ataki płaczu. - Zginę prędzej czy później... - mruknełam sama do siebie.
Ułożyłam rękę na pięknym białym prześcieradle i położyłam na nim żyletkę.
- Teraz albo nigdy.... - mruknęłam, ale nie byłąm pewna.
Umrzeć?
Przestanę czuć ten okropny dotyk na sobie, zapomnę o problemach, umrę...
Ostatni raz wzięłam głęboki oddech, który miał być moim ostatnim....
-------------------------------------
JA WAS PROSZĘ.
KOMENTUJCIE! BO NIE WIEM CZY PISAĆ, CZY DAC SOBIE SIANA.
OBSERWATORÓW PRZYBYŁO, ALE KOMENTARZY WCALE.
DLA CIEBIE TO TYLKO JEDEN WPIS, A DLA MNIE MOTYWACJA NA NOWY ROZDZIAŁ.
DZIĘKUJĘ Z GÓRY, (anonimy też mogą komentować)
czwartek, 4 października 2012
Rozdzial 4 "Mijaly godziny, dni, tygodnie... Ale bez Ciebie to wiecznosc..."
Postanowiłam dodać jeszcze dzisiaj część dalszą.
Jak mówiłam kolorowo nie będzie.. <33
Zachęcam do czytania.
------------------------------------------
*Amy*
Są ludzie,
którym szczęście mignie tylko na moment,
na moment tylko się ukaże po to tylko,
by uczynić życie smutniejszym i okrutniejszym.
Mijają już dwa tygodnie od naszego spotkania.
Po tym jak zobaczyliśmy się na plaży nie zamieniliśmy ani zdania. Zayn wraz z chłopakami wyjechał w trasę po USA. No tak głupia, naiwna ja. Przecież sławny 19-latek nie będzie żył z taką małolatą jak ja długo i szczęśliwie?! No właśnie, nawet brzmi to tandetnie i żałośnie.
Założyłam plecak na plecy i ruszyłam do szkoły. Cały czas chodziłam przygnębiona, nie miałam nawet ochoty wkurzać dyrektora.
Dziwne? Tak, ale prawdziwe.
Weszłam do klasy bez większych ceregieli.
- Już Ci się znudziło? - zakpił Josh. Kim jest? Największy niewyżyty idiota w szkole.
- Zamknij się.
- Od kilku dni ciągle mówisz tylko "zamknij się", kochanie co jest? - zadrwił.
- Zamknij się i nie mów do mnie "kochanie" ! - wrzasnęłam. Oczywiście nauczycielce to nie umknęło i dostałam wpis do dziennika. Ale jak już wspominałam, mam to w dupie!
Resztę lekcji przesiedziałam w ciszy, wyglądając za okno, tak jakbym dostrzegła coś interesującego.
Opuściłam mury szkoły i wolnym krokiem udałam się na plaże. Posiedziałam tam kilka godzin, niestety zaczęło się ściemniać. Zostałam tam do później godziny, z nadzieją, że może Zayn wróci. Niestety, na nic takiego się nie zapowiadało, więc zbierałam się powoli do domu.
Podniosłam plecak i założyłam do na jedno ramię. Ślamazarnym krokiem ruszyłam w dobrze mi znaną stronę.
A żeby było szybciej poszłam skrótami. Niestety w uliczce żadna z latarni się nie paliła, słyszałam tylko wulgarne zwroty a w powietrzu unosiła się woń alkoholu.
Przerażona rozglądałam się w każdą stronę... Bałam się.
Natarczywe wulgaryzmy stawały się coraz to głośniejsze. Przystanęłam.
Nie chciałam już dalej iść. Chciałam zapaść się pod ziemie, zniknąć, ale nie zostawać tutaj!
Serce biło nieregularnym rytmem, oddech stał się płytszy i szybszy, a ja... ja zamarłam.
W moją stronę kierowało się, o ile dobrze widzę 4 nawalonych zboczeńców.
- Te lala! - zawołał jeden.
Na sam ich widok robiło mi się niedobrze. Nie wiedziałam co teraz będzie?
Zabiją mnie... A może co gorsza zgwałcą?! Nie, nie nie! Nie ma mowy!
Wzięłam nogi za pas i zaczęłam uciekać. Ale spójrzmy prawdzie w oczy, przecież... nie mam szans z takim mięśniakiem, a do tego z przerażenia nogi odmawiały mi posłuszeństwa.
Stało się to, czego tak bardzo nie chciałam... Przewróciłam się.
Mimowolnie pisnęłam. Rozcięłam kolano, krew zlewała mi się po nodze, a co gorsza facet zbliżał się. Znowu ten ból, co jest do cholery?
Popatrzyłam w górę... Jeden z jego kumpli właśnie uderzył mnie w ty głowy, pewnie myślał, że zemdleje i nie będzie ze mną problemów.
Mylił się, zadał mi tylko wiele bólu, ale ja nie dam się wykorzystać!
Chciałam wstać... Jednak ktoś zrobił to za mnie - podniósł mnie.
Myślałam, że może jeden z chłopaków zmądrzał i mi pomoże, ale nie... Znowu moja naiwność daje się we znaki.
Chłopak, możliwe, że miał już około 20-stki przyparł mnie do ściany.
Miał kaptur na głowie, ale widać było, że jest łysy, na policzku miał widoczna blinę, a z jego oczu biło zło i zimno.
Wyrywałam się, piszczałam, ale on miał to w dupie.
Położył rękę na mojej tali, przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz.
Ponowiłam próbę ucieczki - bezskutecznie.
Drugą ręka zjechał w dół, kierował się w stronę moich pośladków, o nie!
Co to, to nie!
- Zostaw mnie! - krzyczałam i się szarpałam. Ale przy nim wyglądałam jak bezbronna myszka.
Teraz pocałował mnie w szyje... Rozpłakałam się z bezsilności.
Biłam go po klatce piersiowej, krzyczałam, a on tylko uśmiechał się szyderczo.
Nagle moje prośby zostały wysłuchane, usłyszałam dźwięk syreny policyjnej.
Co miałam zrobić? On mnie puścił, a policjant, który wyszedł z auta schwytał go... A ja? Ja... ja uciekłam!
Nie chciałam nikomu o tym mówić, chciałam tylko jak najszybciej zmyć z siebie jego dotyk, jego woń, woń alkoholu...
Biegłam przed siebie nadal płacząc. Potykałam się o własne nogi, włosy ograniczały mi widoczność.
Ale na szczęście po 10 minutach byłam w domu.
Rodziców nie było i dobrze... Nie chcę aby wiedzieli, nie chcę aby ktokolwiek wiedział!
Trzęsłam się z nadmiaru emocji, płakałam wręcz łkałam.
Weszłam po prysznic.
Zmyłam z siebie jego zapach, ale nadal czułam ten dotyk...
Nie chciałam go czuć. Chciałam o wszystkim zapomnieć, chciałam umrzeć.
Przerażona na samą swoją myśl zatrzęsłam się.
Wyszłam z pod prysznica i ubrałam wcześniej wzięte ubrania - stare dresy kupione rok temu.
Weszłam pod kołdrę, ale nie zasnęłam. Ciągle miałam przed oczami tą krzywą, że tak powiem.. mordę.
Jest na świecie taki rodzaj smutku,
którego nie można wyrazić łzami.
Nie można go nikomu wytłumaczyć.
Nie mogąc przybrać żadnego kształtu,
osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.
***
Zadzwonił budzik. Właściwie nie spałam, zamknęłam tylko oczy, ale kiedy to robiłam miałam przed oczami obraz sprzed wczorajszej nocy. Chciałam go wymazać, ale nie umiałam, za wszelką cenę broniłam się przed wspomnieniami, ale nie umiałam. Byłam bezsilna.
Nie wyszłam dzisiaj z domu. Nie mogłam, a może to by mi pomogło?
Nie wiem, na prawdę nic już nie wiem... i może nie chcę wiedzieć.?
Rozczesałam włosy, które nie nadawały się nawet na perukę.
W ogóle cała byłam do bani...
Nie miałam już sił, na nic, na życie...
***
Dwa, trzy, cztery dni.
CZTERY dni minęły od kont nie ujrzałam światła dziennego.
Powoli umieram od środka.
Umieram milcząc.
Podkowy pod oczami, załzawiona poduszka, to teraz... codzienność.
Nadal czułam ten obrzydliwy dotyk.
Miałam przed oczami jego obrzydliwą twarz.
Nie mogąc stawić się codzienność, powoli zamykałam się w sobie.
Rozważałam już odejście z tego świata, ale co by mi to dało?
Uśmierzenie bólu? Pozwoliłoby zapomnieć? Czy może pogorszyło sprawę?
Tego też nie wiem...
Nie mogłam tak po prostu odejść, ale przecież nie miałam dla kogo żyć!
Rodzice nawet nie zorientowali się, że od czterech dni nie byłam w szkole.
Nauczycielom jest to na pewno na rękę, dlatego nikt się nie martwi.
A o co? O mnie? Resztka zdrowego rozsądku podpowiada mi, że NIKT się o mnie nie martwi.
Zostałam tylko ja, załzawiona poduszka i samotna żyletka leżąca na toaletce.
Właśnie... żyletka.
Uśmierza ból? Daje ukojenie? Nie wiem, nigdy nie potrzebowałam tak drastycznych środków, na uśmierzenie bólu, na zapomnienie, na uwolnienie się od problemów. A teraz? wydaję się to ostatecznym wyjściem.
Krzątałam się pod domu, rozglądając po kątach.
Nie wchodziłam na internet, czemu? Nie miałam czasu...
Pewnie mnie wyśmiejecie, ale to prawda.
Nie miałam czasu, teraz w zasadzie całe dni wykorzystuję na rozmyślanie.... Nad moim marnym życiem.
Znowu mnie wyśmiejecie, ale ja nie narzekam na "złamane serce" czy "brak kieszonkowego" jak te przeciętne nastolatki. Mnie próbowano zgwałcić! Mam powody do strachu.
Może gdybym wygadała się komuś byłby lepiej?
Może gdybym czuła kogoś wsparcie byłoby lepiej?
Może gdybym miała pewność, że takich psycholi nie ma już nie świecie byłoby lepiej?
Nie wiem....
Wiem jedno: Nie mogę tak żyć, w wiecznym strachu, w wiecznej niepewności.
--------------------------------
Za nieobecność - przepraszam!
No i tak:
WOW 11 OBSERWUJĄCYCH, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ.
TYLEEEE WYŚWIETLEŃ! DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ.
W OGÓLE ZA KOMENTARZE TEŻ DZIĘKUJĘ!
A teraz zapraszam do zostawiania komentarzy poniżej!
Liczę na przynajmniej 4 KOMENTARZE!
Jak mówiłam kolorowo nie będzie.. <33
Zachęcam do czytania.
------------------------------------------
*Amy*
Są ludzie,
którym szczęście mignie tylko na moment,
na moment tylko się ukaże po to tylko,
by uczynić życie smutniejszym i okrutniejszym.
Mijają już dwa tygodnie od naszego spotkania.
Po tym jak zobaczyliśmy się na plaży nie zamieniliśmy ani zdania. Zayn wraz z chłopakami wyjechał w trasę po USA. No tak głupia, naiwna ja. Przecież sławny 19-latek nie będzie żył z taką małolatą jak ja długo i szczęśliwie?! No właśnie, nawet brzmi to tandetnie i żałośnie.
Założyłam plecak na plecy i ruszyłam do szkoły. Cały czas chodziłam przygnębiona, nie miałam nawet ochoty wkurzać dyrektora.
Dziwne? Tak, ale prawdziwe.
Weszłam do klasy bez większych ceregieli.
- Już Ci się znudziło? - zakpił Josh. Kim jest? Największy niewyżyty idiota w szkole.
- Zamknij się.
- Od kilku dni ciągle mówisz tylko "zamknij się", kochanie co jest? - zadrwił.
- Zamknij się i nie mów do mnie "kochanie" ! - wrzasnęłam. Oczywiście nauczycielce to nie umknęło i dostałam wpis do dziennika. Ale jak już wspominałam, mam to w dupie!
Resztę lekcji przesiedziałam w ciszy, wyglądając za okno, tak jakbym dostrzegła coś interesującego.
Opuściłam mury szkoły i wolnym krokiem udałam się na plaże. Posiedziałam tam kilka godzin, niestety zaczęło się ściemniać. Zostałam tam do później godziny, z nadzieją, że może Zayn wróci. Niestety, na nic takiego się nie zapowiadało, więc zbierałam się powoli do domu.
Podniosłam plecak i założyłam do na jedno ramię. Ślamazarnym krokiem ruszyłam w dobrze mi znaną stronę.
A żeby było szybciej poszłam skrótami. Niestety w uliczce żadna z latarni się nie paliła, słyszałam tylko wulgarne zwroty a w powietrzu unosiła się woń alkoholu.
Przerażona rozglądałam się w każdą stronę... Bałam się.
Natarczywe wulgaryzmy stawały się coraz to głośniejsze. Przystanęłam.
Nie chciałam już dalej iść. Chciałam zapaść się pod ziemie, zniknąć, ale nie zostawać tutaj!
Serce biło nieregularnym rytmem, oddech stał się płytszy i szybszy, a ja... ja zamarłam.
W moją stronę kierowało się, o ile dobrze widzę 4 nawalonych zboczeńców.
- Te lala! - zawołał jeden.
Na sam ich widok robiło mi się niedobrze. Nie wiedziałam co teraz będzie?
Zabiją mnie... A może co gorsza zgwałcą?! Nie, nie nie! Nie ma mowy!
Wzięłam nogi za pas i zaczęłam uciekać. Ale spójrzmy prawdzie w oczy, przecież... nie mam szans z takim mięśniakiem, a do tego z przerażenia nogi odmawiały mi posłuszeństwa.
Stało się to, czego tak bardzo nie chciałam... Przewróciłam się.
Mimowolnie pisnęłam. Rozcięłam kolano, krew zlewała mi się po nodze, a co gorsza facet zbliżał się. Znowu ten ból, co jest do cholery?
Popatrzyłam w górę... Jeden z jego kumpli właśnie uderzył mnie w ty głowy, pewnie myślał, że zemdleje i nie będzie ze mną problemów.
Mylił się, zadał mi tylko wiele bólu, ale ja nie dam się wykorzystać!
Chciałam wstać... Jednak ktoś zrobił to za mnie - podniósł mnie.
Myślałam, że może jeden z chłopaków zmądrzał i mi pomoże, ale nie... Znowu moja naiwność daje się we znaki.
Chłopak, możliwe, że miał już około 20-stki przyparł mnie do ściany.
Miał kaptur na głowie, ale widać było, że jest łysy, na policzku miał widoczna blinę, a z jego oczu biło zło i zimno.
Wyrywałam się, piszczałam, ale on miał to w dupie.
Położył rękę na mojej tali, przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz.
Ponowiłam próbę ucieczki - bezskutecznie.
Drugą ręka zjechał w dół, kierował się w stronę moich pośladków, o nie!
Co to, to nie!
- Zostaw mnie! - krzyczałam i się szarpałam. Ale przy nim wyglądałam jak bezbronna myszka.
Teraz pocałował mnie w szyje... Rozpłakałam się z bezsilności.
Biłam go po klatce piersiowej, krzyczałam, a on tylko uśmiechał się szyderczo.
Nagle moje prośby zostały wysłuchane, usłyszałam dźwięk syreny policyjnej.
Co miałam zrobić? On mnie puścił, a policjant, który wyszedł z auta schwytał go... A ja? Ja... ja uciekłam!
Nie chciałam nikomu o tym mówić, chciałam tylko jak najszybciej zmyć z siebie jego dotyk, jego woń, woń alkoholu...
Biegłam przed siebie nadal płacząc. Potykałam się o własne nogi, włosy ograniczały mi widoczność.
Ale na szczęście po 10 minutach byłam w domu.
Rodziców nie było i dobrze... Nie chcę aby wiedzieli, nie chcę aby ktokolwiek wiedział!
Trzęsłam się z nadmiaru emocji, płakałam wręcz łkałam.
Weszłam po prysznic.
Zmyłam z siebie jego zapach, ale nadal czułam ten dotyk...
Nie chciałam go czuć. Chciałam o wszystkim zapomnieć, chciałam umrzeć.
Przerażona na samą swoją myśl zatrzęsłam się.
Wyszłam z pod prysznica i ubrałam wcześniej wzięte ubrania - stare dresy kupione rok temu.
Weszłam pod kołdrę, ale nie zasnęłam. Ciągle miałam przed oczami tą krzywą, że tak powiem.. mordę.
Jest na świecie taki rodzaj smutku,
którego nie można wyrazić łzami.
Nie można go nikomu wytłumaczyć.
Nie mogąc przybrać żadnego kształtu,
osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.
***
Zadzwonił budzik. Właściwie nie spałam, zamknęłam tylko oczy, ale kiedy to robiłam miałam przed oczami obraz sprzed wczorajszej nocy. Chciałam go wymazać, ale nie umiałam, za wszelką cenę broniłam się przed wspomnieniami, ale nie umiałam. Byłam bezsilna.
Nie wyszłam dzisiaj z domu. Nie mogłam, a może to by mi pomogło?
Nie wiem, na prawdę nic już nie wiem... i może nie chcę wiedzieć.?
Rozczesałam włosy, które nie nadawały się nawet na perukę.
W ogóle cała byłam do bani...
Nie miałam już sił, na nic, na życie...
***
Dwa, trzy, cztery dni.
CZTERY dni minęły od kont nie ujrzałam światła dziennego.
Powoli umieram od środka.
Umieram milcząc.
Podkowy pod oczami, załzawiona poduszka, to teraz... codzienność.
Nadal czułam ten obrzydliwy dotyk.
Miałam przed oczami jego obrzydliwą twarz.
Nie mogąc stawić się codzienność, powoli zamykałam się w sobie.
Rozważałam już odejście z tego świata, ale co by mi to dało?
Uśmierzenie bólu? Pozwoliłoby zapomnieć? Czy może pogorszyło sprawę?
Tego też nie wiem...
Nie mogłam tak po prostu odejść, ale przecież nie miałam dla kogo żyć!
Rodzice nawet nie zorientowali się, że od czterech dni nie byłam w szkole.
Nauczycielom jest to na pewno na rękę, dlatego nikt się nie martwi.
A o co? O mnie? Resztka zdrowego rozsądku podpowiada mi, że NIKT się o mnie nie martwi.
Zostałam tylko ja, załzawiona poduszka i samotna żyletka leżąca na toaletce.
Właśnie... żyletka.
Uśmierza ból? Daje ukojenie? Nie wiem, nigdy nie potrzebowałam tak drastycznych środków, na uśmierzenie bólu, na zapomnienie, na uwolnienie się od problemów. A teraz? wydaję się to ostatecznym wyjściem.
Krzątałam się pod domu, rozglądając po kątach.
Nie wchodziłam na internet, czemu? Nie miałam czasu...
Pewnie mnie wyśmiejecie, ale to prawda.
Nie miałam czasu, teraz w zasadzie całe dni wykorzystuję na rozmyślanie.... Nad moim marnym życiem.
Znowu mnie wyśmiejecie, ale ja nie narzekam na "złamane serce" czy "brak kieszonkowego" jak te przeciętne nastolatki. Mnie próbowano zgwałcić! Mam powody do strachu.
Może gdybym wygadała się komuś byłby lepiej?
Może gdybym czuła kogoś wsparcie byłoby lepiej?
Może gdybym miała pewność, że takich psycholi nie ma już nie świecie byłoby lepiej?
Nie wiem....
Wiem jedno: Nie mogę tak żyć, w wiecznym strachu, w wiecznej niepewności.
--------------------------------
Za nieobecność - przepraszam!
No i tak:
WOW 11 OBSERWUJĄCYCH, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ.
TYLEEEE WYŚWIETLEŃ! DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ.
W OGÓLE ZA KOMENTARZE TEŻ DZIĘKUJĘ!
A teraz zapraszam do zostawiania komentarzy poniżej!
Liczę na przynajmniej 4 KOMENTARZE!
sobota, 29 września 2012
fraszki na mój nowy blog^^
***Oczami Louisa***
Chciałbym, żeby ten czas nigdy nie przeminął.
Bo ja wpadłam w niepokój.
Drzewo uwięzłe w ziemi, do którego zbliża się pożar.
Typ spod ciemnej gwiazdy, która dla niektórych jaśnieje.
Słowa ode mnie
Co ty olka kombinujesz?!
|
|
|
↓
Zmiana fryzury....garderoby i..... hmm pomyślmy...............................mój N O W Y bloggggg^^
___________________________tylko to (jak na razie xD)_______________________________
Chciałbym, żeby ten czas nigdy nie przeminął.
Bo ja wpadłam w niepokój.
Drzewo uwięzłe w ziemi, do którego zbliża się pożar.
Typ spod ciemnej gwiazdy, która dla niektórych jaśnieje.
Słowa ode mnie
Co ty olka kombinujesz?!
|
|
|
↓
Zmiana fryzury....garderoby i..... hmm pomyślmy...............................mój N O W Y bloggggg^^
___________________________tylko to (jak na razie xD)_______________________________
Rozdział 3 "Wirtualna miłość przeniosła się do rzeczywistość, jest tylko jedna przeszkoda - wiek. Ale wiek to tylko liczba, prawda?..."
MIŁEGO CZYTANIA.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ.
---------------------------------------
*Zayn*
{}
Amy White. Wiek : 14 lat. Data ur.: 06.09.1997r. .. (..)
Z-A-J-E-B-I-Ś-C-I-E ! Amy to 14-latka...
Wiem, umysł mam teraz bardzo poprawny, ale dziwcie się mi! Właśnie się dowiedziałem, że dziewczyna w której (najprawdopodobniej) zakochałem się przez internet ma 14 lat!
Zakochałem - czuję do niej wirtualne przywiązanie, ufam jej chociaż nigdy jej nie widziałem. Czuję ją, chociaż nigdy jej nie poczułęm, chce jej chociaż jej nie znam. Chcę aby była tutaj ze mną, nie ważne jak, nie ważne ile ma lat, ważne, że jest.
- Spokojnie Zayn, wiek to tylko liczba. - uspokajałem się w myślach.
Racja, wiek to tylko liczba. Co z tego, że jest między nami różnica 5,5 lat?
Przecież wiem o sobie wszystko, ona wie, że jestem pragnieniem nastolatek, a ja wiem, że ona to 14-letnia dziewczyna z dziwną historią i popieprzonymi rodzicami.
Będzie dobrze. Muszę z nią pogadać.
Ale jak? Na skypie? Nie...
- Szósty wrzesień... - wymruczałem na głos.
*Amy*
01.09.
Pierwszy dzień szkoły. !
Coś zmieniło się przez ostatnie tygodnie wakacji? Nic. Na okrągło gadałam z Zayn'em kilka razy był nawet w studiu, ale znalazł czas na pogawędkę ze mną...
Wiem, zachowuję się jak zakochana nastolatka. Ale ja jestem nastolatką... i chyba zakochaną.
Jak tylko zoabczę jego zdjęcia czuję motylki w brzuchu, ale nie przesadzajmy, on nie wie nawet jak wyglądam... I ile mam lat. (słowa autorki: tak Ci się zdaję blondi..xD)
W uroczystym ubraniu przekroczyłam próg szkoły. Nic się nie zmieniło. Wszystko to samo. Stare napisy na ścianie, stare szafki, w których od środka były poprzyklejane plakaty celebrytów.
Ociężale siadłam na krześle. Spójrzmy prawdzie w oczy : Nienawidzę szkoły!
A co to oznacza? Mniej czasu na gadanie z Zayn'em, więcej nauki... Same minusy. ..
Jak zwykle dyrektor pieprzył coś o całym semestrze itp...
Nie słyszałam go, myślami błądziłam przy Zayn'ie i naszej ostatniej rozmowie na czacie.
- Gdzie lubisz najczęściej przebywać?
- Wiesz mam takie tajemnicze miejsce.
- Moge wiedzieć gdzie?
- Plaża. Od strony zachodniej, bo tam jest najmniej osób, w zasadzie jestem tam ja i moje przemyślenia. Zawsze po szkole przychodzę tam odpocząć. To magiczne miejsce, mimo, że dla kogoś może okazać się tylko zwykłą plażą, dla mnie jest to coś więcej...(..)
Nie wiem, po co mu to powiedziałam, ale cóż...
- Panno White! - wyrwał mnie głos nauczyciela.
- Hmm... - mruknęłam.
- Niech panna słucha, bo tyczy się to pani... A więc... jak mówiłem, wagarowanie surowo zabronione... ble, ble, ble... - zapytał.
Wkurza mnie ten gość. Urządze im tu zaraz pokaz, może narteszcie grubas sie odczepi.
Wyszłam wolnym krokiem na scenę i popatrzyłam na zgromadzonych.
A co mi tam?
Pewnym krokiem wyszłam na sam środek i ... zaczęłam przedstawienie.
- Witam. - zaczęłam oficjalnie. - Najpierw coś do dyrektora.. Za dużo pączków... Mógł pan wykorzystac wakacje do biegania, czy ćwiczenia, a pan jak zwykle wybrał przekąski... Niech się pan wstydzi. - pogroziłam palcem dyrektorowi. Kipiał ze złośc, zrobiłs ię wręcz fioletowy na twarzy. - Teraz do was. Zaczyna się męczarnia, mam nadzieję, że w tym roku Smith - zwróciłąm się do największego wagarowicza w szkole. - pobijesz rekord w wagarowaniu. Życzę powodzenia. A ty Loouth - zwróciłam się do jednej z "butowniczek". - Więcej wkurzających tekstów na lekcji, jedynkami też nie pogardzisz, miejmy nadzieję. Życzę powodzenia w rozpieprzeniu tej szkoły! - krzyknęłąm na koniec.
Nie wiem czemu tak potraktowałam to rozpoczęcie,...ale jakoś lepiej się czułąm, że w końcu dyrektor wie co o nim sądzę. .
Rozległy się oklaski, wiwaty itp...
- Panno White! - wrzasnął dyrektor.
- Dobra ludzie, dla mnie koniec imprezy, spadam do jutra! - wrzasnęłam i utleniłam się ze szkoły.
Szczerze? Lżej mi było na sercu, kiedy wreszcie powiedziałam co myślę o tej budzie!
*Nazajutrz*
- Dziesięć minut spóźnienia! - wrzasnął dyrektor, kiedy wbiegałam do szkoły.
- K*rwa, ja też! - odkrzyknęłam, na "idiotkę", bo dobrze wiedziałam o co chodzi.
- White do gabinetu! - warknął.
- Ale nie ma pan pączków...? - zapytałam z nadzieją.
- JUŻ! - wskazał na drzwi.
- Dobra, dobra, uspokój pan hormony. - warknęłam i weszłam za nim.
Gabinet, jak gabinet.Usiadłam na krześle, kładąc nogi na stół. Swoją drogą ubrałam dzisiaj szorty, potargane rajstopy i conversy.
- NOGI ZE STOŁU! - wrzasnął.
- Nie gorączkuj się pan. - oburzyłam się.
Zdjęłam nogi ze stoły i czekałam, aż coś powie.
- Ma pani naganę na dzień dobry! - wrzasnął.
- Zajebiście! Dzięki wielkie! - ucieszyłam się. - Mogę iść.?
- Posiedzi sobie pani tutaj do przerwy.
- NO chyba nie. - powiedziałam na odchodne i wyszłam z biura.
Poszłam na lekcję. Jakoś nie miałam w planach wagarów, uczyłam się w miarę dobrze, gorzej było z zachowaniem.
- Witajcie! Nie spodziewaliście się mnie tak wcześnie, hę? - przywitałam się w jakże "orginalny" sposób.
- Nareszcie zaszczyciła nas pani swoją obecnością! - warknęła sarkastycznie nauczycielka.
- Nie postarzajcie mnie tym "pani". - oburzyłam się i usiadłam do ławki.
Znowu odpłynęłam w marzeniach o Zayn'ie.
*06.09*
Dzisiaj moje urodziny. Czy wydarzyło się coś nowego? Nie.
Szkoła, Plaża, Dom. Szkoła. Plaża. Dom.. (..)
Dzisiaj miałam swoje urodziny spędzić w towarzystwie... właściwie nikogo. Tylko w swoim.
Z Zayn'em kontaktowałam się coraz rzadziej. No wiecie zaczęła się szkoła...
Usiadłam na ławce, wiatr delikatnie otulał moje zźiębnięte policzki. Nie wiem czmu zachowuję się w szkole właśnie tak, tak "buntowniczo". Może chcę zwrócić na siebie uwage rówieśników.
Spójrzmy prawdzie w oczy, od kont zaczęłam zachowywać się, jak się zachowuję, w szkole stałam się lubiana i popularna. Kiedy bawiłam się w kujona, nie lubiał mnie nikt.... Ale co mi dało moje zachowanie, i tak nie mam przyjaciół, tylko mnóstwo kumpli... i tyle.
Odchyliłam głowę, żeby w spokoju wszystko przemyśleć. Nagle ktoś usiadł obok mnie, nie widziałam twarzy, miał kaptur na głowie.
- Zimny dzień nieprawda? - odezwał się.
- Racja. - przytaknęłam. - A więc co robisz w tak zimny dzień na takim odludziu.?
- CZekam an kogoś. Na osobę bez której nie mogę żyć. Poza tym mam dzisiaj gorszy dzień. - odp.
- Musi być gorzej, aby mogło być lepiej..(...) - uśmiechnęłąm się na samo wspomnienie tych słów.
- wtedy odwrócił się i na mnie popatrzył. - Amy?
O. Ja. P.i.e.r.d.o.l.e. - oniemiałam. To...to..
- Zayn? - zpaytałam, z wytrzeszczem..! Oczopląsu dostanę!
- Wszystkiego najlepszego! - krzyknął i wstał z ławki.
Dołączyłam do niego i zaczęłam skakać ze szczęścia. Przytulił mnie i zakręcił wokół swojej osi.
Wirtualna miłość przeniosła się do rzeczywistość, jest tylko jedna przeszkoda - wiek. Ale wiek to tylko liczba, prawda?...
-------------------------------------
Nareszcie się spotkali.
W trzecim rozdziale!
Niestety, jakby się wydawało, nie będzie między nimi tak kolorowo.
Dlaczego? Przekonacie się w następnych rozdziałach.
Teraz podziękowania:
~ Za komentarze, które motywują mnie do "pracy", ale zaważając na ilość paczaczów, mogłoby być ich o wieleeee więcej. x3
~ Za ponad 8,330 wyświetleń!!! Boże, jesteście wspaniali!
~ I za to, że czytacie!
Pozdrawiam...x3
CZYTASZ = KOMENTUJESZ.
---------------------------------------
*Zayn*
{}
Amy White. Wiek : 14 lat. Data ur.: 06.09.1997r. .. (..)
Z-A-J-E-B-I-Ś-C-I-E ! Amy to 14-latka...
Wiem, umysł mam teraz bardzo poprawny, ale dziwcie się mi! Właśnie się dowiedziałem, że dziewczyna w której (najprawdopodobniej) zakochałem się przez internet ma 14 lat!
Zakochałem - czuję do niej wirtualne przywiązanie, ufam jej chociaż nigdy jej nie widziałem. Czuję ją, chociaż nigdy jej nie poczułęm, chce jej chociaż jej nie znam. Chcę aby była tutaj ze mną, nie ważne jak, nie ważne ile ma lat, ważne, że jest.
- Spokojnie Zayn, wiek to tylko liczba. - uspokajałem się w myślach.
Racja, wiek to tylko liczba. Co z tego, że jest między nami różnica 5,5 lat?
Przecież wiem o sobie wszystko, ona wie, że jestem pragnieniem nastolatek, a ja wiem, że ona to 14-letnia dziewczyna z dziwną historią i popieprzonymi rodzicami.
Będzie dobrze. Muszę z nią pogadać.
Ale jak? Na skypie? Nie...
- Szósty wrzesień... - wymruczałem na głos.
*Amy*
01.09.
Pierwszy dzień szkoły. !
Coś zmieniło się przez ostatnie tygodnie wakacji? Nic. Na okrągło gadałam z Zayn'em kilka razy był nawet w studiu, ale znalazł czas na pogawędkę ze mną...
Wiem, zachowuję się jak zakochana nastolatka. Ale ja jestem nastolatką... i chyba zakochaną.
Jak tylko zoabczę jego zdjęcia czuję motylki w brzuchu, ale nie przesadzajmy, on nie wie nawet jak wyglądam... I ile mam lat. (słowa autorki: tak Ci się zdaję blondi..xD)
W uroczystym ubraniu przekroczyłam próg szkoły. Nic się nie zmieniło. Wszystko to samo. Stare napisy na ścianie, stare szafki, w których od środka były poprzyklejane plakaty celebrytów.
Ociężale siadłam na krześle. Spójrzmy prawdzie w oczy : Nienawidzę szkoły!
A co to oznacza? Mniej czasu na gadanie z Zayn'em, więcej nauki... Same minusy. ..
Jak zwykle dyrektor pieprzył coś o całym semestrze itp...
Nie słyszałam go, myślami błądziłam przy Zayn'ie i naszej ostatniej rozmowie na czacie.
- Gdzie lubisz najczęściej przebywać?
- Wiesz mam takie tajemnicze miejsce.
- Moge wiedzieć gdzie?
- Plaża. Od strony zachodniej, bo tam jest najmniej osób, w zasadzie jestem tam ja i moje przemyślenia. Zawsze po szkole przychodzę tam odpocząć. To magiczne miejsce, mimo, że dla kogoś może okazać się tylko zwykłą plażą, dla mnie jest to coś więcej...(..)
Nie wiem, po co mu to powiedziałam, ale cóż...
- Panno White! - wyrwał mnie głos nauczyciela.
- Hmm... - mruknęłam.
- Niech panna słucha, bo tyczy się to pani... A więc... jak mówiłem, wagarowanie surowo zabronione... ble, ble, ble... - zapytał.
Wkurza mnie ten gość. Urządze im tu zaraz pokaz, może narteszcie grubas sie odczepi.
Wyszłam wolnym krokiem na scenę i popatrzyłam na zgromadzonych.
A co mi tam?
Pewnym krokiem wyszłam na sam środek i ... zaczęłam przedstawienie.
- Witam. - zaczęłam oficjalnie. - Najpierw coś do dyrektora.. Za dużo pączków... Mógł pan wykorzystac wakacje do biegania, czy ćwiczenia, a pan jak zwykle wybrał przekąski... Niech się pan wstydzi. - pogroziłam palcem dyrektorowi. Kipiał ze złośc, zrobiłs ię wręcz fioletowy na twarzy. - Teraz do was. Zaczyna się męczarnia, mam nadzieję, że w tym roku Smith - zwróciłąm się do największego wagarowicza w szkole. - pobijesz rekord w wagarowaniu. Życzę powodzenia. A ty Loouth - zwróciłam się do jednej z "butowniczek". - Więcej wkurzających tekstów na lekcji, jedynkami też nie pogardzisz, miejmy nadzieję. Życzę powodzenia w rozpieprzeniu tej szkoły! - krzyknęłąm na koniec.
Nie wiem czemu tak potraktowałam to rozpoczęcie,...ale jakoś lepiej się czułąm, że w końcu dyrektor wie co o nim sądzę. .
Rozległy się oklaski, wiwaty itp...
- Panno White! - wrzasnął dyrektor.
- Dobra ludzie, dla mnie koniec imprezy, spadam do jutra! - wrzasnęłam i utleniłam się ze szkoły.
Szczerze? Lżej mi było na sercu, kiedy wreszcie powiedziałam co myślę o tej budzie!
*Nazajutrz*
- Dziesięć minut spóźnienia! - wrzasnął dyrektor, kiedy wbiegałam do szkoły.
- K*rwa, ja też! - odkrzyknęłam, na "idiotkę", bo dobrze wiedziałam o co chodzi.
- White do gabinetu! - warknął.
- Ale nie ma pan pączków...? - zapytałam z nadzieją.
- JUŻ! - wskazał na drzwi.
- Dobra, dobra, uspokój pan hormony. - warknęłam i weszłam za nim.
Gabinet, jak gabinet.Usiadłam na krześle, kładąc nogi na stół. Swoją drogą ubrałam dzisiaj szorty, potargane rajstopy i conversy.
- NOGI ZE STOŁU! - wrzasnął.
- Nie gorączkuj się pan. - oburzyłam się.
Zdjęłam nogi ze stoły i czekałam, aż coś powie.
- Ma pani naganę na dzień dobry! - wrzasnął.
- Zajebiście! Dzięki wielkie! - ucieszyłam się. - Mogę iść.?
- Posiedzi sobie pani tutaj do przerwy.
- NO chyba nie. - powiedziałam na odchodne i wyszłam z biura.
Poszłam na lekcję. Jakoś nie miałam w planach wagarów, uczyłam się w miarę dobrze, gorzej było z zachowaniem.
- Witajcie! Nie spodziewaliście się mnie tak wcześnie, hę? - przywitałam się w jakże "orginalny" sposób.
- Nareszcie zaszczyciła nas pani swoją obecnością! - warknęła sarkastycznie nauczycielka.
- Nie postarzajcie mnie tym "pani". - oburzyłam się i usiadłam do ławki.
Znowu odpłynęłam w marzeniach o Zayn'ie.
*06.09*
Dzisiaj moje urodziny. Czy wydarzyło się coś nowego? Nie.
Szkoła, Plaża, Dom. Szkoła. Plaża. Dom.. (..)
Dzisiaj miałam swoje urodziny spędzić w towarzystwie... właściwie nikogo. Tylko w swoim.
Z Zayn'em kontaktowałam się coraz rzadziej. No wiecie zaczęła się szkoła...
Usiadłam na ławce, wiatr delikatnie otulał moje zźiębnięte policzki. Nie wiem czmu zachowuję się w szkole właśnie tak, tak "buntowniczo". Może chcę zwrócić na siebie uwage rówieśników.
Spójrzmy prawdzie w oczy, od kont zaczęłam zachowywać się, jak się zachowuję, w szkole stałam się lubiana i popularna. Kiedy bawiłam się w kujona, nie lubiał mnie nikt.... Ale co mi dało moje zachowanie, i tak nie mam przyjaciół, tylko mnóstwo kumpli... i tyle.
Odchyliłam głowę, żeby w spokoju wszystko przemyśleć. Nagle ktoś usiadł obok mnie, nie widziałam twarzy, miał kaptur na głowie.
- Zimny dzień nieprawda? - odezwał się.
- Racja. - przytaknęłam. - A więc co robisz w tak zimny dzień na takim odludziu.?
- CZekam an kogoś. Na osobę bez której nie mogę żyć. Poza tym mam dzisiaj gorszy dzień. - odp.
- Musi być gorzej, aby mogło być lepiej..(...) - uśmiechnęłąm się na samo wspomnienie tych słów.
- wtedy odwrócił się i na mnie popatrzył. - Amy?
O. Ja. P.i.e.r.d.o.l.e. - oniemiałam. To...to..
- Zayn? - zpaytałam, z wytrzeszczem..! Oczopląsu dostanę!
- Wszystkiego najlepszego! - krzyknął i wstał z ławki.
Dołączyłam do niego i zaczęłam skakać ze szczęścia. Przytulił mnie i zakręcił wokół swojej osi.
Wirtualna miłość przeniosła się do rzeczywistość, jest tylko jedna przeszkoda - wiek. Ale wiek to tylko liczba, prawda?...
-------------------------------------
Nareszcie się spotkali.
W trzecim rozdziale!
Niestety, jakby się wydawało, nie będzie między nimi tak kolorowo.
Dlaczego? Przekonacie się w następnych rozdziałach.
Teraz podziękowania:
~ Za komentarze, które motywują mnie do "pracy", ale zaważając na ilość paczaczów, mogłoby być ich o wieleeee więcej. x3
~ Za ponad 8,330 wyświetleń!!! Boże, jesteście wspaniali!
~ I za to, że czytacie!
Pozdrawiam...x3
poniedziałek, 24 września 2012
Rozdział 2 "Za wysokie progi, jak na moje nogi"
*Amy*
*tydzień później*
- Nieee! - krzyknęłam sama do siebie, kiedy znowu przegrałam w moją ulubioną grę na Play Station - fifę. Świetna gra...
Gram w nią już od rana, obżerając się przy tym chipsami. Szczęśliwi kalorii nie liczą...xD
Odłożyłam pada na bok i wzięłam na kolana laptopa.
No tak, ostatnio TV, telefon, chipsy i PS to moi najlepsi przyjaciele...
Od tygodnia nie wychodzę z domu!
Przywiązałam się do telefonu, od kont Zayn do mnie napisał. Ciągle czekam na wiadomości.
Nie wiem czemu, ale czuję wirtualne przywiązanie do tej osoby....
Taka randka w ciemno...
Wiem, że nie powinnam ufać nieznajomym, ale to jest silniejsze ode mnie.
Wiemy o sobie prawie wszystko. Nie wie tylko ile mam lat.. I z wzajemnością.
Wiem też, że należy do jakiegoś boysbandu. Tylko nie wiem jakiego...
Do drzwi dobijał się "ktoś" za pomocą dzwonka. Niechętnie podniosłam tyłek z sofy i ruszyłam w stronę dźwięku.
Jak okazało się później był to kurier. Paczka od niejakiego Zayn'a...
Skąd on miał mu adres? No tak... książka adresowa...
Martwić się będę później... Póki co muszę otworzyć przesyłkę.
Pociągnęłam za wstążkę i moje kasztanowe oczy ujrzały płytę zespołu One Direction.
Zayn Malik?! No tak - blondynka...
Jak mogłam tego nie zauważyć?!
W głośnikach rozbrzmiał dźwięk piosenek wymienionego wcześniej boysbandu, a ja zabrałam się do przeszukiwania w internecie informacji na temat nastolatka.
Z tego wynikało, że był starszy prawie 5 lat, był sławny i miał dziewczynę...!
Za wysokie progi, jak na moje nogi..
Zrezygnowana wróciłam do poprzedniej czynności (czyt. jedzenia)...
Po kilku godzinach zasnęłam na sofie otulona kocem z telem w ręce...
Obudziłam się około północy. Pokrzywiony kręgosłup dawał się we znaki. Obolale wstałam z sofy i udałam się w kierunku kuchni, w celu uzupełnienia płynów.
Nie mogłam zasnąć, ciągle miotała mną myśl, że Zayn to gwiazdor, a w dodatku ma dziewczynę!
Poza tym nie wie ile mam lat. Durna 14-latka przyczepiła się do niego...?
Nie, to nie w moim stylu. Postanowiłam sobie odpuścić.
Udałam się na taras, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza.
Księżyc w pełni... Czyż nie powinnam zamienić się w wilkołaka?
Dobra, dobra... idę spać...
--------------------------------
WIEM, WIEM... NIC SIĘ NIE DZIEJE!
ALE OBIECUJĘ, ŻE (mniej więcej) W 6 ROZDZIALE AKCJA NABIERZE TĘPA...
TERAZ LICZE NA KOMENTARZE
CHOLERA... MUSZĘ SIĘ POCHWALIĆ ... SELENA GOMEZ ZAAKCEPTOWAŁA MOJE ZAPROSZENIE NA SKAJPAJU... (xD)
MOGE JUŻ SIĘ DRZEĆ!?
DZIĘKI ZA UWAGĘ...!
- VV
*tydzień później*
- Nieee! - krzyknęłam sama do siebie, kiedy znowu przegrałam w moją ulubioną grę na Play Station - fifę. Świetna gra...
Gram w nią już od rana, obżerając się przy tym chipsami. Szczęśliwi kalorii nie liczą...xD
Odłożyłam pada na bok i wzięłam na kolana laptopa.
No tak, ostatnio TV, telefon, chipsy i PS to moi najlepsi przyjaciele...
Od tygodnia nie wychodzę z domu!
Przywiązałam się do telefonu, od kont Zayn do mnie napisał. Ciągle czekam na wiadomości.
Nie wiem czemu, ale czuję wirtualne przywiązanie do tej osoby....
Taka randka w ciemno...
Wiem, że nie powinnam ufać nieznajomym, ale to jest silniejsze ode mnie.
Wiemy o sobie prawie wszystko. Nie wie tylko ile mam lat.. I z wzajemnością.
Wiem też, że należy do jakiegoś boysbandu. Tylko nie wiem jakiego...
Do drzwi dobijał się "ktoś" za pomocą dzwonka. Niechętnie podniosłam tyłek z sofy i ruszyłam w stronę dźwięku.
Jak okazało się później był to kurier. Paczka od niejakiego Zayn'a...
Skąd on miał mu adres? No tak... książka adresowa...
Martwić się będę później... Póki co muszę otworzyć przesyłkę.
Pociągnęłam za wstążkę i moje kasztanowe oczy ujrzały płytę zespołu One Direction.
Zayn Malik?! No tak - blondynka...
Jak mogłam tego nie zauważyć?!
W głośnikach rozbrzmiał dźwięk piosenek wymienionego wcześniej boysbandu, a ja zabrałam się do przeszukiwania w internecie informacji na temat nastolatka.
Z tego wynikało, że był starszy prawie 5 lat, był sławny i miał dziewczynę...!
Za wysokie progi, jak na moje nogi..
Zrezygnowana wróciłam do poprzedniej czynności (czyt. jedzenia)...
Po kilku godzinach zasnęłam na sofie otulona kocem z telem w ręce...
Obudziłam się około północy. Pokrzywiony kręgosłup dawał się we znaki. Obolale wstałam z sofy i udałam się w kierunku kuchni, w celu uzupełnienia płynów.
Nie mogłam zasnąć, ciągle miotała mną myśl, że Zayn to gwiazdor, a w dodatku ma dziewczynę!
Poza tym nie wie ile mam lat. Durna 14-latka przyczepiła się do niego...?
Nie, to nie w moim stylu. Postanowiłam sobie odpuścić.
Udałam się na taras, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza.
Księżyc w pełni... Czyż nie powinnam zamienić się w wilkołaka?
Dobra, dobra... idę spać...
--------------------------------
WIEM, WIEM... NIC SIĘ NIE DZIEJE!
ALE OBIECUJĘ, ŻE (mniej więcej) W 6 ROZDZIALE AKCJA NABIERZE TĘPA...
TERAZ LICZE NA KOMENTARZE
CHOLERA... MUSZĘ SIĘ POCHWALIĆ ... SELENA GOMEZ ZAAKCEPTOWAŁA MOJE ZAPROSZENIE NA SKAJPAJU... (xD)
MOGE JUŻ SIĘ DRZEĆ!?
DZIĘKI ZA UWAGĘ...!
- VV
środa, 19 września 2012
Rozdział 1 "Musi być gorzej, aby mogłoby być lepiej..."
*Amy*
Promienie słoneczne muskały mój policzek. Światło wpadające do pokoju nie pozwoliło mi już pospać. Niechętnie wygramoliłam się z łóżka. Wsunęłam nogi w kapcie w zaczęłam wybierać ciuszki na dzisiaj. Chcę wreszcie być szczęśliwa!
Ostatecznie postawiłam na biały top, szorty, bandankę oraz conversy.
Jak na środek wakacji przystało wybieram się dzisiaj na zakupy!
Może zachowuję się jak typowa nastolatka, ale zakupy lubię!
W związku, że mam za miesiąc 15 urodziny (teraz mam 14 lat), muszę sprawić sobie prezent...xD
Nigdy nie obchodziłam urodzin z rodziną, bo oni po prstu o nich zapominali!
Uczesałam się, ubrałam, lekko pomalowałam i mogę iść!
W czasie drogi do sklepu weszłam na moją ulubioną stronkę społeczną i popisałam ze "znajomymi".
Dziękujmy człowiekowi, który wymyślił coś takiego jak telefon z Andriodem.!
- 50$ - uśłyszłałam głos sprzedawczyni. Tyle za jedną, głupią sukienkę?
- DZiękuję... - zapłaciłam i wzięłąm zakupy.
Teraz MSC i mogę wrócić do domu...
Weszłam do kawiarenki i zamówiłam shake'a, oczywiście czekoladowego...
Naturalnie podczas popijania serfowałam po internecie. Mianowicie: moja najulubieńsza stronka społeczna...xD
Kilka nowych znajomych, oraz zaproszeń... Jedno prtywatne.. Od jakiegoś... Zayn'a.
Przyjęłam po czym zaerknęłam na wpisy.
Wyżalenia, pochwały,... jak zwykle musiałam dodać cos od siebie...
"Jestem w MSC. Pije czekoladowego shake'a. Mój ulubiony...xx. Pozdro dla wszystkich.."
Kliknęłam "opublikuj" i wszyscy znajomi mogli ujrzeć mój wpis.
Po chwili dostałam odpowiedzi, w zasadzie wszystkie brzmiały tak samo "super, dzięki, nawzajem" ... itp.
Śmiałam się do tela jak pojeb. W okół mnie siedzieli ludzie, którzy wytykali mnie palcami i oblepiali wzrokiem.
Jakoś mnie to specjalnie nie zainteresowało.
Po chwili weszłam na artykuł, który przesłała mi przyjaciółka. Z ciekawościa otworzyłąm.
"1D to geje!" - napisał antyfn. Dupek! Ja mu pokażę!
" Idioto, ogarnij się! Są utalentowani więc im zazdrościsz" - wszystko we mnie buzowało z nerwów.
Odpowiedź wkurzyłam mnie nie mniej niż artykuł.
"Kolejna napalona fanka! Lubisz tych pedałków??"
Wybełkotałam coś pod nosem "Jebut tępy...". Serio, nie pytajcie co to oznacza, bo sama nie wiem. Mówiłam, to co podsunął mi rozum (...czekaj... to on jeszcze tam jest?!...)
"Wal się. Z idiotami nie gadam" - zakończyłąm rozmowę.
Ludzie patrzyli na mnie jak na debilkę.
- Jebut też człowiek! - warknęłam i pomachałam im ręką, wysyłając im sztuczny uśmiech.
Wyszłam z kawiarenki. Wkurozna z podniesionym ciśnieniem znalazłam się przy autobusie.
Niestety, z piski9em opon odjechał, ochlapując mnie przy tym błotem zmieszanym z wodą. Wkurwiona do czerwoności poszłam na piechotę.
***
Zmęczona całym dniem padła na łóżko. Dodałam jeszcze wpis
" W MSC mnie wyśmiali, autobus mi uciekł, ochlapując przy tym błotem, wkurzona wróciłam do domu na piechtaka. Najgorszy dzień w życiu."
Wspominałam już, że rodziców nie ma w domu? Z resztą jak zwykle...
Wezwanie, dyżur... Coraz to inne tłumaczenie ich nieobecności.
Normalnie 14-latkowie cieszyliby się wolnością, ale ja potrzebuję, chociaz trochę zainteresownia!
Nagle dostałam odp. na mój, jakże inteligentny wpis.
"Też miałem cięzki dzień, ale ... Musi być gorzej, aby mogłoby być lepiej..xxx"
Był od niejakiego Zayn'a. Tego z konta prywatnego...
-------------------------
I jak wrażenia?
Ja jestem, dość zadowolona.
KOMENUTJCIE!
- VV
Promienie słoneczne muskały mój policzek. Światło wpadające do pokoju nie pozwoliło mi już pospać. Niechętnie wygramoliłam się z łóżka. Wsunęłam nogi w kapcie w zaczęłam wybierać ciuszki na dzisiaj. Chcę wreszcie być szczęśliwa!
Ostatecznie postawiłam na biały top, szorty, bandankę oraz conversy.
Jak na środek wakacji przystało wybieram się dzisiaj na zakupy!
Może zachowuję się jak typowa nastolatka, ale zakupy lubię!
W związku, że mam za miesiąc 15 urodziny (teraz mam 14 lat), muszę sprawić sobie prezent...xD
Nigdy nie obchodziłam urodzin z rodziną, bo oni po prstu o nich zapominali!
Uczesałam się, ubrałam, lekko pomalowałam i mogę iść!
W czasie drogi do sklepu weszłam na moją ulubioną stronkę społeczną i popisałam ze "znajomymi".
Dziękujmy człowiekowi, który wymyślił coś takiego jak telefon z Andriodem.!
- 50$ - uśłyszłałam głos sprzedawczyni. Tyle za jedną, głupią sukienkę?
- DZiękuję... - zapłaciłam i wzięłąm zakupy.
Teraz MSC i mogę wrócić do domu...
Weszłam do kawiarenki i zamówiłam shake'a, oczywiście czekoladowego...
Naturalnie podczas popijania serfowałam po internecie. Mianowicie: moja najulubieńsza stronka społeczna...xD
Kilka nowych znajomych, oraz zaproszeń... Jedno prtywatne.. Od jakiegoś... Zayn'a.
Przyjęłam po czym zaerknęłam na wpisy.
Wyżalenia, pochwały,... jak zwykle musiałam dodać cos od siebie...
"Jestem w MSC. Pije czekoladowego shake'a. Mój ulubiony...xx. Pozdro dla wszystkich.."
Kliknęłam "opublikuj" i wszyscy znajomi mogli ujrzeć mój wpis.
Po chwili dostałam odpowiedzi, w zasadzie wszystkie brzmiały tak samo "super, dzięki, nawzajem" ... itp.
Śmiałam się do tela jak pojeb. W okół mnie siedzieli ludzie, którzy wytykali mnie palcami i oblepiali wzrokiem.
Jakoś mnie to specjalnie nie zainteresowało.
Po chwili weszłam na artykuł, który przesłała mi przyjaciółka. Z ciekawościa otworzyłąm.
"1D to geje!" - napisał antyfn. Dupek! Ja mu pokażę!
" Idioto, ogarnij się! Są utalentowani więc im zazdrościsz" - wszystko we mnie buzowało z nerwów.
Odpowiedź wkurzyłam mnie nie mniej niż artykuł.
"Kolejna napalona fanka! Lubisz tych pedałków??"
Wybełkotałam coś pod nosem "Jebut tępy...". Serio, nie pytajcie co to oznacza, bo sama nie wiem. Mówiłam, to co podsunął mi rozum (...czekaj... to on jeszcze tam jest?!...)
"Wal się. Z idiotami nie gadam" - zakończyłąm rozmowę.
Ludzie patrzyli na mnie jak na debilkę.
- Jebut też człowiek! - warknęłam i pomachałam im ręką, wysyłając im sztuczny uśmiech.
Wyszłam z kawiarenki. Wkurozna z podniesionym ciśnieniem znalazłam się przy autobusie.
Niestety, z piski9em opon odjechał, ochlapując mnie przy tym błotem zmieszanym z wodą. Wkurwiona do czerwoności poszłam na piechotę.
***
Zmęczona całym dniem padła na łóżko. Dodałam jeszcze wpis
" W MSC mnie wyśmiali, autobus mi uciekł, ochlapując przy tym błotem, wkurzona wróciłam do domu na piechtaka. Najgorszy dzień w życiu."
Wspominałam już, że rodziców nie ma w domu? Z resztą jak zwykle...
Wezwanie, dyżur... Coraz to inne tłumaczenie ich nieobecności.
Normalnie 14-latkowie cieszyliby się wolnością, ale ja potrzebuję, chociaz trochę zainteresownia!
Nagle dostałam odp. na mój, jakże inteligentny wpis.
"Też miałem cięzki dzień, ale ... Musi być gorzej, aby mogłoby być lepiej..xxx"
Był od niejakiego Zayn'a. Tego z konta prywatnego...
-------------------------
I jak wrażenia?
Ja jestem, dość zadowolona.
KOMENUTJCIE!
- VV
Prolog. "Forbidden Love For You"
*Amy*
Niby taka małolata. Ale ja jestem inna. Życie kazało mi dorosnąć szybciej.
Zastanawiacie się co ja pieprze?! Otóż mogę mieć kase, luksusy ale miłości nie doznam.
Rodziców nie ma całymi dniami. Moimi jedynymi przyjaciółmi są internet oraz muzyka.
To dzieki muzyce jeszcze żyję. A internet? No cóż... Prowadzę bloga, mam swoje ulubione strony internetowe. Banalne ale pomaga.. Za dokładnie miesiąc są moje urodziny. Piętnaste urodziny. Obecnie słucham muzyki idąc brzegiem morza.
Szum wody, zachód słońca, zakochane pary i samotna ja...
Bez drugiej połówki. Pewnie teraz wyśmiejecie mnie, młoda - nie wie co to miłość.
Macie racje... Miłości nigdy nie doznałam. Ale chciałabym. Chciałabym być szczęśliwie zakochać, wyjechać... Daleko z tond.
Wiem, Londyn to piękne miasto...
Ale wyjechałabym do Paryża. Do brata, który pięć lat temu zostawił mnie i wyjechał na studia.
Nie odzywa się, chyba, że od święta... A obiecał, że bd dzwonić...
OBIECAŁ!
Niestety, życie jest trudne. Obietnic nie dotrzymuje w tych czasach NIKT!
Szłam powoli oglądając zachód słońca. W ciszy i spokoju, który mnie otaczał mogłam zatopić smutki... Całujące się pary jeszcze bardziej mnie dołowały.
Spójrzmy prawdzie w oczy, otaczają mnie sami debile!
Wsłuchiwałam się w morze, czekając na jakiś cud. Może przypłynie jakiś statek i zabierze mnie z tond?! Eh... Ta moja bujna wyobraźnia.
Padłam zmęczona na łóżko i rozmyślając nad sensem mojego życia zasnęłam...
Niby taka małolata. Ale ja jestem inna. Życie kazało mi dorosnąć szybciej.
Zastanawiacie się co ja pieprze?! Otóż mogę mieć kase, luksusy ale miłości nie doznam.
Rodziców nie ma całymi dniami. Moimi jedynymi przyjaciółmi są internet oraz muzyka.
To dzieki muzyce jeszcze żyję. A internet? No cóż... Prowadzę bloga, mam swoje ulubione strony internetowe. Banalne ale pomaga.. Za dokładnie miesiąc są moje urodziny. Piętnaste urodziny. Obecnie słucham muzyki idąc brzegiem morza.
Szum wody, zachód słońca, zakochane pary i samotna ja...
Bez drugiej połówki. Pewnie teraz wyśmiejecie mnie, młoda - nie wie co to miłość.
Macie racje... Miłości nigdy nie doznałam. Ale chciałabym. Chciałabym być szczęśliwie zakochać, wyjechać... Daleko z tond.
Wiem, Londyn to piękne miasto...
Ale wyjechałabym do Paryża. Do brata, który pięć lat temu zostawił mnie i wyjechał na studia.
Nie odzywa się, chyba, że od święta... A obiecał, że bd dzwonić...
OBIECAŁ!
Niestety, życie jest trudne. Obietnic nie dotrzymuje w tych czasach NIKT!
Szłam powoli oglądając zachód słońca. W ciszy i spokoju, który mnie otaczał mogłam zatopić smutki... Całujące się pary jeszcze bardziej mnie dołowały.
Spójrzmy prawdzie w oczy, otaczają mnie sami debile!
Wsłuchiwałam się w morze, czekając na jakiś cud. Może przypłynie jakiś statek i zabierze mnie z tond?! Eh... Ta moja bujna wyobraźnia.
Padłam zmęczona na łóżko i rozmyślając nad sensem mojego życia zasnęłam...
Subskrybuj:
Posty (Atom)