Rozdział 24 "Wiesz jacy oni są zazdrośni...."

***Oczami Alice***


Minęło już kilka długich dni i mogłam wyjść ze szpitala. Zayn codziennie bywał przy mnie, reszta przyjaciół też, ale on najczęściej :) Troszczył się o mnie i myślę, że tak byłoby w przypadku dziecka. Staram się o tym nie myśleć, ale to moja wina... Zawsze wszystko ja muszę spieprzyć. Dzisiaj jest ten dzień, w którym mam wyjść ze szpitala. Po ostatnich przeżyciach, muszę odpocząć.

Wypis, rzeczy spakowane... Mogę iść. Wsiadłam do samochodu taty, niestety Zayn nie mógł po mnie przyjechać. Razem z chłopcami mieli wywiad. Jechaliśmy około 20 minut. Wydawało się, że moje życie będzie teraz monotonne, takie samo, nudne... Bo co mam teraz robić? Zayn i chłopcy będą mieli 2 miesięczną trasę koncertową, a ja, El, Dan i Kim będziemy wiodły monotonne życie. Czasami wracam myślami do dnia w którym poznałam 1D, w którym Liam mnie follował, w którym umówiłam się na pierwszą randkę z Zayn'em. A co stało się kilka tygodni wcześniej? Kilka tygodni wcześniej - nie żyłam. A teraz znowu żyję? Tak na prostą logikę... To niemożliwe, ale jednak. Wysiadłam z samochodu i udałam się na górę. Nic się nie zmieniło. Rzuciłam się na łóżko i zasnęłam.

- Stęskniłem się! - krzyknął dobrze znajomy mi głos.
- Boże! Znowu nie żyję? - zapytałam ironicznie.
- Spokojnie, stary przyjaciel się stęsknił. - powiedział Gabriel.
- Dobra, Dobra... Może kiedyś ty wpadniesz?
- Pożyjemy, zobaczymy... - wzruszył ramionami.
- Po co tu jestem?
- Bo mam ważną wiadomość... - opowiedział.
- Czekam z niecierpliwością.
- Bo wiesz... Chcę nadać sobie nowy look i nie mam pojęcia co zrobić z włosami. Jaką fryzurę proponujesz?
- I po to mnie tu ściągnąłeś?! - wrzasnęłam.
- No... - wzruszył ramionami.
- Załóż jeszcze spodnie z krokiem do kolan, bokserki do pleców i ... Justin Bieber! - klasnęłam w dłonie.
- Spoko. To do zobaczenia!!! - krzyknął aniołek.

Otworzyłam oczy i ujrzałam dziewczyny śmiejące się nade mną. Jestem ciekawa czy cały czas Gabriel będzie nawiedzał mnie w śnie??? Ale dobra, wracam do rzeczywistości.
- Ej! Człowiek sobie pospać nie może!? - warknęłam.
- Nie, jeśli jest już 18:30. - zaśmiała się Kim.
- O Fuck... - mruknęłam.
- No... - przytaknęła El.
- Rusz się! Robimy seans filmowy. Aha... I twój tata zostawił nas pod twoją opieką. - krzyknęła uradowana Dan.
- Super... a gdzie jest? - zapytałam.
- Nie wiem. Chyba pojechał do Sydney. Na tydzień. - powiedziała.
- Wolna chata!! - krzyknęłam szczęśliwa.
Wstałam z łóżka i udałyśmy się do salonu. Dziewczyny podobno zamówiły pizze. Ja musiałam wybrać film. Ostatecznie włączyłyśmy "Nieodebrane Połączenie". Następnie "I że Cię nie opuszczę", oglądałyśmy to kilkaset raz, ale nigdy nam się nie znudzi. Wyłyśmy, ale niestety przerwał nam dzwonek do drzwi... "Nareszcie pizza" - pomyślałam. Wstałam z kanapy, żeby otworzyć drzwi. Pociągnęłam za klamkę i ... rzeczywiście to był gość z pizzą, ale ten gość to Gabriel.
- Cześć Alice.! - krzyknął.
- Aniołek - pisnęłam i rzuciłam mu się na szyję.
- Nie aniołek, tylko człowiek. - odparł, a ja gestem ręki pokazałam mu żeby wszedł.
Założył spodnie z niskim krokiem, ściął włosy... Wyglądał jak prawdziwy nastolatek. Ciekawe ile on ma lat?
- Alice.. - zaczął.
- Tak?
- 20. - uśmiechnął się.
Pokiwałam głową z politowaniem i zaprosiłam go do salonu.
- Kim, El, Dan to jest mój najelpszy przyjaciel Gabriel. - pokazałam ręką na niego.
- Hej - uśmiechnęły się.
Usiedliśmy na kanapie i zaczęliśmy rozmawiać. "Aniołek" rzeczywiście zachowywał się normalnie, jak każdy nastolatek. Chociaż 20 lat... to młody dorosły... Mniejsza o to..
- Gabriel, gdzie mieszkasz? - zapytała znienacka El.
- Kilka ulic dalej mam małe mieszkanko. Kuchnia, salon, łazienka, trzy pokoje. - wzruszył ramionami.
- Mieszkasz sam? - zapytała Kim.
- Tak.
- Ej.. Wy robicie wywiad środowiskowy? - zapytałąm dziewczyn.
- No..! - krzyknęła Dan. - Raczej nie inaczej.
Reszt wieczora spędziliśmy wesoło. Dziewczyny poszły do mnie, a Gabriel spał w pokoju gościnnym.
Rano obudził mnie krzyk El.
- Czego się drzesz? - warknęłam.
- Muszę kupić nowy lakier do paznokci! - okrzyknęła.
- Boże ja też! - olśniło mnie.
- My też. - krzyknęła Dan i Kim.
- No to budźci Gabi'ego i idziemy ! - krzyknęłam.
- Śniadanie na stole! - wykrzyczał "Aniołek" z dołu.
Spojrzałyśmy na siebie porozumiewawczo i wyszłyśmy z pokoju.

- Szybciej! - krzyczałyśmy na El z dołu.
- Idę, idę... - przytaknęła i mogłyśmy wychodzić.
Wyszłyśmy z domu, o dziwo Gabriel też chciał z nami iść. W piątkę raźniej...! Szliśmy ulicami Londynu wygłupiając się i śmiejąc dopóki Dan nie zbladła. Stanęła jak wryta i mało co nie zemdlała.
- Kurwa... - mruknęła.
- Co jest? - krzyknęłam
- Patrz. - pokazała palcem na fotografów.
- Ja pierdziele! - warknęłam.
- Wiesz jacy oni są zazdrośni... - mruknęła prawie niesłyszlnie...
- Boże.. Wiem...
- El, Kim, Gabriel! Wracamy! - warknęłyśmy i szybko ruszyłyśmy w drogę powrotną.

-------------------------------------

Taki krótki, ale weny nie miłam...
Już nie mogę doczekac się, kiedy wreszcie Ola wróci... ^^
Liczę na komentarze i zaprasam na mojego bloga : WEJDŹ! (proszę)